Dit stukje is niet bedoeld voor Tilburgers anno 2009. Die moeten voor een shopping mall stemmen. En ook om andere redenen mogen ze dit absoluut niet lezen. Dit is een soort toekomstige geschiedschrijving voor volgende generaties. Over het jaar 2009, het jaar van een referendum over een shopping mall.
Het toppunt van democratie zei men toen, maar de werkelijke feiten mocht anno 2009 niemand horen.
Informatievoorziening, voorlichting en opinievorming waren anno 2009 volledig in de greep van een grote, alles bepalende bundeling van reclamemacht. Alleen op een weblog, getiteld ‘Reclamevrij’ klonken nog de reclamevrije geluiden en de serieuze argumenten om van die mall af te zien. Helemaal niets klonk daarvan door in de reguliere media*. Zo corrupt was het toen. En die mediasituatie vond men anno 2009 volkomen normaal, viel onder als volkomen vanzelfsprekend beschouwde reclame, reclameafspraken en macht van het reclamegeld.
Om de geesten rijp te maken, de mensen te vervreemden van het gratis aanbod van de natuur en te bekeren tot industriële producten bestookten bedrijven en reclamebureaus de bevolking met steeds strakkere, industriële beeldmerken, logo’s met steeds minder natuurlijke lijnen. En met wat voor tegenwicht kwam toen de gemeente Tilburg, hoe nam die stad toen zijn verantwoordelijkheid! Op verzoeken uit de economische sector kwam deze stad toen nota bene met het toppunt van hardheid, strakheid en antinatuurlijkheid: als nieuw gemeentelogo een strakke, rechte T! Nog killer en strakker dan 65 jaar eerder het in Tilburg vigerende hakenkruis. En achteraf gezien was de mate van branding en inprenting met het hakenkruis zelfs heilig vergeleken bij wat de bevolking later rond de T meemaakte. Door de hele stad wapperden anno 2009 T-vlaggen. En alle ambtenaren en raadsleden kregen automatisch een T op hun visitekaartje. Zelfs bij een Internetlink naar de gemeenteraad verscheen automatisch een T op je computer, bleek elk raadslid automatisch lid van de T-partij. En in niet mindere mate dan voorheen het hakenkruis had die T een duidelijke betekenis en inhoud: de materiële kant van het bestaan, de producten van horeca, bouwbedrijven, industrie, een materialistische, natuurvijandige mentaliteit en niet in de laatste plaats een shopping mall!
In de stad verschenen zelfs affiches met een grote, weerzinwekkende T en daaronder de oproep "gebruik jij ‘m al?" De klank ‘mall’ (‘m al?’) moest zelfs op die manier bij de bevolking in het onderbewustzijn worden gezaaid! En zo een bombardement van doortrapte reclame en geraffineerde reclamepsychologie in de vorm van ‘voorlichting’, ‘nieuws’, ‘debat’, gewone redactionele artikelen en allerlei andere voor de bevolking niet als betaalde reclame herkenbare uitingen. En de gemeente gaf daarover geen uitleg en informatie, maar deed gewoon mee, was gewoon volledig ingeschakeld als enorme, extra reclamezuil. Zelfs de gemeentevoorlichting was geen normale voorlichting meer, maar permanente reclame en campagne, corrupt tot op het bot. En wie commentaar leverde kon rekenen op verlies van baan, uitblijven van opdrachten en subsidies, onbeantwoorde brieven, rare beeldvorming in de reclamemedia enzovoort. Vrijwel niemand durfde nog iets te zeggen van de overal geïnfiltreerde reclamemacht, de overal doorgedrongen corruptie. Buiten de genoemde rubriek ‘Reclamevrij’ las je er nergens over. Zelfs op een website met de naam "Stop de mall" las je niets over de vuile reclamepraktijken om die mall toch gerealiseerd te krijgen. Zo ging dat in Tilburg anno 2009. De reclamemacht bepaalde precies wat de bevolking rondom die mall wel en niet te horen kreeg. De zogenaamde ‘democratie’ liet de bevolking via een referendum beslissen, want het reclamefascisme zou verder de keuze dan wel dicteren.
* Helemaal niets hoorde de bevolking in de reguliere, totaal reclamegecorrumpeerde media over de inhoud en argumenten in 30 stukjes die je anno 2009 op de weblog ‘Reclamevrij’ kon vinden onder ‘Reclamevrij dossier mall‘