Boris de Verschrikkelijke

Mannen of vrouwen? Beatles of Stones? De Volkskrant of de NRC? Feyenoord of Ajax? Honden of katten? Als u het mij vraagt: vrouwen, beide, de NRC, geen van beide, katten. Maar de laatste keuze is sinds gisteren niet meer zo stellig. 

Ik kwam Boris de Verschrikkelijke gistermiddag in het trappenhuis tegen. Een bulldog met een schofthoogte van zo’n zestig centimeter, en met een vierkanten granieten kop. Hoooo, oppassen, stap terug. Maar Boris, zoals we hem iets later zouden dopen, bleek het tegendeel van zijn vervaarlijke verschijning. Kwispelend liep hij op me af. Het was gewoon een lief beest, biezonder aanhankelijk. Maar waar kwam-ie vandaan? Wie had hem binnengelaten? Geen halsband om, dus ik dacht die hebben ze hier achtergelaten. Wat te doen? De dierenarts! Ik liet het vrolijke monster even op de galerij achter om te gaan bellen. Van de dierenarts kreeg ik het nummer van de dierenambulance. Van de dierenambulance kreeg ik te horen dat het nog wel een tijdje kon duren, want er waren enkele spoedklussen. Om zes uur kon ik het nog eens proberen.

Hij kon niet op de galerij blijven. Deze of gene zou de schrik van zijn leven krijgen. Dan zolang maar bij mij op het balkon. Niet binnen, want mijn twee katten zouden dat niet approuveren. Dat leverde nog een kort, maar krachtig gevecht op met Bellefleur, de oudste. Die had er lucht van gekregen en weigerde zich op te laten sluiten in de slaapkamer. Het kostte me enkele schrammen, maar Boris kon binnenkomen. En gelijk buiten via de balkondeur. Ik zette er een bakje water bij, een kom met de inhoud van twee Whiskaszakjes en ik legde een oud laken op de houten palet. 

Maar mijn geweten knaagde. Buiten. Het vroor stevig. Ik belde aan bij buurvrouw Wilma. Of Boris de Verschrikkelijke niet even bij haar binnen mocht in afwachting van. Ze kwam kijken, en zag ook dat het een lief beest was. Het mocht. Dus de katten wederom opgesloten, kom Boris naar de voordeur, naar buiten, het beest liep vrolijk rechtdoor, kom, Boris terug, en daar kwam hij terug aangesjokt, onophoudelijk kwispelend. Bij Wilma binnen ging hij rondneuzen, op de bank zitten, op het vloerkleed liggen, hij liet zich aanhalen, ging water slurpen, weer liggen, we hadden er geen kind aan. De dierenambulance gebeld dat Boris inmiddels van domicilie was veranderd. Men noteerde het telefoonnummer. Goed, daar zaten we dan. Een flesje rood werd opengetrokken, we kletsten wat, speelden met het bakbeest en we wachtten af.

Na zo’n twintig minuten ging de telefoon. Wilma hoorde dat men gehoord had dat hun hond bij haar zat. Pak van ons hart! Boris had dus wel een tehuis. Weer tien minuten later ging de bel en Wilma, Boris en ik liepen naar beneden. Daar namen zijn jonge baasjes hem over. Boris bleek Dano te heten, was bijna vier jaar oud, ontsnapte gemiddeld een keer per week, en woonde bij de Hilvarenbeekse weg. En dat is een eind weg, een flink eind. En steeds lukte het Dano weer thuis te komen, dat had zeker te maken met zijn  ontwapenende verschijning. Als dank voor onze moeite kregen we een kerstpakketje met een fles champagne en een flesje schrobbelèr. Geen dank, het was ons een genoegen.