Zondagmiddag heb ik een van de meest merkwaardige exposities van mijn leven bezocht. In het antiquariaat De Rijzende Zon van Thomas Leeuwenberg in de Poststraat vond de opening plaats van een tentoonstelling van schilder Frans van Amelsfort.
Nou moet u weten dat het aldaar behoorlijk krap is, zelfs als je daar in je eentje komt snuffelen, moet je uitkijken dat je niet een of andere stapel boeken omkiepert. De grootste ruimte, de keuken achterin, was al snel gevuld met zo’n twintig man. In het antiquariaat voor ook nog eens een vijftiental bezoekers dat al rokend en drinkend en pratend de kleine ruimte vulde. Hier en daar lag dreigend de oekaze van Thomas om geen drinkgerei op de boeken te plaatsen.
Een mooi gezicht en wat een apart sfeertje. De kleurrijke werken van Frans tegen de overvolle, al dan niet doorbuigende boekenkasten hangend. Thomas grapte dat de boeken erom verzocht hadden. Het bezoek bestond uit enkele vrienden, bekenden, bekende gezichten en een aantal vallend onder de categorie ‘waar-komt-die-in-hemelsnaam-vandaan?’. Een biezonder gemêleerd gezelschap aldus.
Het antiquariaat is meestentijds gesloten. Zaken doet Thomas Leeuwenberg via het internet. De wereld is zijn winkel. Hij heeft zich gespecialiseerd in een aantal al dan niet aparte aandachtsgebieden: brabantica, travel, orient, Scandinavica (als je een boek in het Fins wil, of een of ander obscuur IJslands werk), atlassen tussen 1850-1980 en exotica. On line kan men hierover zo’n honderd catalogi raadplegen. Nooit kan ik zo maar voorbijlopen aan zijn etalage op de hoek van de Antoniusstraat, vaak ingericht in connectie met een of andere hedendaagse kwestie. De meest aparte pamfletten, boeken en aanverwante parafernalia komen dan te voorschijn. Een ijzersterk geheugen, daar moet een antiquaar over beschikken. Zo ook Thomas, want bij binnenkomst kreeg ik onmiddellijk drie prachtige leporello’s in mijn handen gedrukt: Ricordo di Pompei (32 vedute), Roma (28 vedute da Kodak Ektachrome) en Ricordo di Venzia (32 vedute artistiche). Een tijd terug had hij mij die in het vooruitzicht gesteld. En zie: hij had ze al voor me klaargelegd, met een briefje: ‘Cees, hierbij iets zonder enige verplichting’. In dank aanvaard.
Voor wie niet weet wat een leporello(album) is: boekjes met prenten (vaak ansichtkaarten ter herinnering aan een bepaalde stad of gebied, maar er zijn ook leporello’s van – Italiaanse – dodenakkers) die in harmonicavorm gevouwen zijn. Naar het boek waarin Leporello de veroveringen van Don Giovanni heeft opgetekend en dat hij voor Dona Elvira opent in de eerste akte van Mozarts opera Don Giovanni.
En ik verzamel leporello’s, maar dat was de lezer al duidelijk.