Dan woon je pas in een echt gat

Na de recente gebeurtenissen op de Vijfsprong, vraag je je weer eens af, in wat voor gemeente we hier toch leven. Een bestuur dat voorstelt om olijf-, sinasappel- en citroenbomen te planten in het dwaalgebied, een Orangerie onder die stalen constructie op dat tochtige Koningsplein te bouwen EN een authentiek stukje Tilburg molt onder het mom van ‘relicten’, ‘solitair’ groen is geen groen, dus raus daarmee. Ingepalmde, als actievoerder vermomde, damage-controllers van Hamming, die na het kappen van de esdoorn op de Vijfsprong durven te melden ‘een vruchtbaar gesprek’ te hebben gehad met een intens ontroerde wethouder Hamming die blij was dat de Tilburgers zich weer zo verenigd hadden. Luttele uren na de kap had hij wellicht wel oor gehad naar het idee om op dezelfde plek een boom terug te planten. ‘Vruchtbaar’ dus. De boom is dood, lang leve de nieuwe boom.

Alsof een boom zomaar een boom is. Onder die boom op de Vijfsprong hebben we gelachen en gejankt, verkering gekregen en uitgemaakt, geroddeld, gefluisterd, vergaderd, nagepraat, gezopen en gegeten. Die boom was onze levensboom met onze verhalen. Die plant je niet zomaar terug met een andere boom.

Terwijl ik dit schreef, kreeg ik een mailtje met een voorstel voor een nieuwe Stedenband. In plaats van één van die nog weg te kiezen oude. We hebben in ieder geval iets gemeen, dat plaatsje en Tilburg.