ROZE

Na een journalistieke klus, waarvoor ik dermate vroeg van huis had moeten gaan dat het ontbijt er bij ingeschoten was, was ik het dichtstbijzijnde restaurant binnen gelopen.
Ik betrad de eetzaal op een overgangsmoment. Het ontbijtbuffet van het bijbehorende hotel was grotendeels afgeruimd, en de keuken was nog niet in gebruik.
Maar een broodje of een uitsmijter kon ik al wel bestellen, zo verzekerde de ober mij op montere toon. Zijn verzorgde uitspraak zat als een dun vernislaagje over zijn gruizige stemgeluid met een duidelijke Tilburgse tongval. Het leek erop dat er weinig voor nodig was om dit vernislaagje te doen afbladderen.
Verder was het tamelijk stil in het restaurant. De muziek die in de verte klonk deed, hoewel het originele versies betrof, als muzak aan. Het waren van die melodieën die je meteen herkende, en die je ook meteen weer vergat als het nummer afgelopen was.
En achter mij hoorde ik op half gedempte toon een conversatie van twee mannen in een mengeling van gematigd plat Tilburgs en zakenjargon.
Deze twee mannen waren kort na mij binnen gekomen. Twee onopvallende, middelbare mannen, met haar waarin de grijstinten definitief de overhand begonnen te krijgen. De een was even grijzig gekleed, de ander droeg een roze met wit gestreept overhemd en een roze sweater. Zo waren hun uiterlijk en hun jargon aangepast aan de wereld waarvan ze deel uit waren gaan maken. Het dialectgebruik verried echter de volksjongens die ze eigenlijk nog steeds waren.
Hun conversatie handelde vooral over KvK- en BTW-nummers: ,,Dan moette naor de Kamer van Koophandel gaon, en dan…"
Dat werk.
De man in het roze voerde in de conversatie de boventoon. De nadrukkelijkheid van zijn kledingkeuze stond duidelijk niet op zichzelf.
,,Heb jij een stukje papier en een pen?" vroeg hij in ietwat over gearticuleerd ABN in de richting waar de ober volgens hem rondliep. In afwachting van het schrijfgerei werkte hij een telefoontje af, en kabbelde hij wat voort over belastingtechnische zaken. En over zijn hectische dagindeling: ,,Ik heb ’t al zo druk vendaog…En dan moet ik straks nog munne bôot los gaon maoke ôk…"