DEEJAY

Volgens mij herkent hij mij niet meer. Of wil hij mij niet meer herkennen. Of doet hij er het zwijgen toe, omdat hij mij van hetzelfde verdenkt.
Tussen de laatste keer dat we elkaar nog groetten, en de eerste keer dat we dat niet meer deden zit in elk geval meer dan tien jaar. Soms zijn oude bekenden gewoon te lang uit beeld.
Meer dan een bekende is hij ook nooit voor mij geweest. Ik maakte hem mee als klasgenoot op de MAVO, en herinner mij vooral dat hij elke gelegenheid aangreep om te praten over een lokale zender in de Belgische grensstreek, waar hij deejay voor was. Hij rebbelde aan een stuk door over deze zender, waarbij hij regelmatig de helft van zijn woorden in slikte. Hij draaide onder een iets te ver gezocht pseudoniem dat ontleend was aan een van zijn voorbeelden, en hij wilde zeker net zo beroemd worden. Hij vertelde vol verontwaardiging hoe de Lokale Omroep Goirle hem afwees, en vol valse hoop over randstedelijke zenders die hij demootjes had gestuurd.
Na de MAVO trof ik hem eens in de Nieuwlandstraat. Hij droeg een diplomatenkoffertje, en ratelde als vanouds vol trots over de zender waar hij nog steeds voor draaide, en de toenemende reclamezendtijd die deze zender verkocht. ,,Zeg, kerel, als er wat te beleven valt, bel je me, hè" sprak hij ten afscheid. Enkele dagen daarna trof ik hem als vakkenvuller bij de Goirlese Albert Heijn. ,,En hier verdien ik de rest van mijn inkomen mee" sprak hij glimlachend. En beduidend minder geaffecteerd.
Hij wist niet dat ik wist dat de zender alleen vrijwilligers in dienst had.
Hij wist toen ook nog niet dat de combinatie van onbezoldigd deejay en A.H.-employee zijn plafond zou zijn.
Want hij draait nog steeds voor dezelfde zender onder het iets te ver gezochte pseudoniem.
En ik trof hem dus onlangs als winkelbediende bij de A.H. to go bij het station. Hij keek glazig langs me heen. Op zijn stofjas, die dezelfde had kunnen zijn als destijds in Goirle, prijkte een naamkaartje. Anoniem is zijn bestaan dus zeker niet.