NETWERK

Een jaar of tien geleden kruiste hij voor het eerst mijn pad. Hij sprak mij aan, omdat hij iets over mij gehoord of gelezen had. Een strak gekapte, keurig geklede Indische jongen, die zich evenzo keurig aan mij voorstelde. Soms hakkelde hij een beetje, aan het begin van een zin.
De weinige keren dat ik hem daarna trof, verliepen op de zelfde manier. Hij kwam breed lachend op mij af, gaf een hand, noemde ter herinnering zijn naam, en stelde enkele belangstellende vragen. Daarna volgde steevast een afscheidshand.
Enkele weken geleden trof ik hem op de Spoorlaan. Hij vertelde dat zijn auto verderop zonder benzine was gevallen, en dat hij geld nodig had voor benzine. Iets zei mij dat er helemaal geen auto was. Ik maakte mij uit de voeten, en hoorde achter mij, hoe hij zich alweer aan de volgende passant voorstelde.
Vorige week kwam ik hem wederom tegen, toen ik, op het kruispunt tussen Zomerstraat en Nieuwlandstraat, op de grote stenen drietrapsbank glazig voor me uit zat te staren.
Gewoontegetrouw stelde hij zich opnieuw voor, waarna hij de conversatie opende met een ,,Hé schrijver, hoe is het? Schrijf je nog steeds?"
Hij kwam terzake: ,,Ja het is misschien een beetje gekke vraag, maar ik heb wat centjes nodig voor de kermis en…"
Ik besloot hem een euro te geven. Hij was er blij mee.
,,Ik ga elke dag voor 1,50 een frietje eten, dus dat kan ik goed gebruiken."
Hij vroeg nog of ik een beetje zat te ontspannen, en wat ik later op de dag ging doen. Hij was net in het pension wezen douchen, en hij ging nou de kermis op.
,,Hoe heet je ook alweer?"
,,Ko."
,,Ko… Ko… Ko, go with the flow!"
Hij nam op de geijkte manier afscheid. De vruchten plukkend van de eerste indruk die hij ooit had gewekt, en het contact dat hij gaandeweg met mij had opgebouwd, had hij losgepeuterd wat hij altijd al van mij had gewild: een kleine bijdrage in zijn levensonderhoud.
Hij was, met zijn sterke gevoel voor representatie en relatiebeheer, de netwerker onder de bedelaars.