Het affiche op de lantaarnpaal in de Oerlesestraat had al half losgelaten, en hing naar beneden toe. Ik kon het niet nalaten om het even op te lichten en te bekijken.
Het was een foto van een meisje van een jaar of zeven, met daaronder in dikke viltstift geschreven: ,,Zing hoog of zing laag, Anouk viert haar eerste communie vandaag."
Ik besefte ineens dat het inderdaad communietijd moest zijn. Eigenlijk sta ik daar nooit zo bij stil. De distantie tot dat soort dingen groeit bij mij met de jaren. Zo dringen berichten over de naderende examentijd ook nauwelijks meer tot me door, en val ik alleen af en toe per abuis nog zappend middenin een eindexamenjournaal.
Betrokkenheid houdt vaak op wanneer een mens het niet meer op zichzelf kan betrekken.
Om de communie van Anouk nog op mijzelf te kunnen betrekken, moest ik heel diep in mijn geheugen graven. Ik herinner mij van mijn eigen communie nog dat het zonnig weer was. En dat wij in de kerk een pseudopsalm moesten zingen met de beginregels ‘De wereld is een toverbal/ Geen mens weet hoe hij worden zal/ Maar één ding dat weet iedereen:/ Je kunt het niet alleen.’
We deden in de inmiddels gesloopte Lidwinakerk communie met de complete twee/drieklas van de inmiddels weg gefuseerde Gustaveschool. Want toen deed de hele klas nog communie.
Behalve Sjanti. Want die had een ander geloof.
Wellicht is Anouk nu de enige van haar klas die nog communie doet. Of anders wel een van de weinigen. De toverbal waar op wij wonen, is immers sterk van kleur verschoten.
En die kleuren waren al aan het veranderen toen wij communie deden. De viering was afgezakt naar een extra verjaardagsfeestje dat veel van diens oorspronkelijke lading verloren had.
Ik zou niet weten hoe Anouk en de haren het communiefeest tegenwoordig beleven. En ik zou al helemaal niet weten hoe vaag de herinneringen voor Anouk zijn, als zij over dertig jaar even onder een half loshangend communieaffiche zal kijken. Als ze al de moeite neemt om te kijken. En als zulke affiches er dan nog hangen.
Geplaatst