In Tilburg herhaalt de geschiedenis zich tot op de dag nauwkeurig. Op 27 april 1994 verraste de oude Lindeboom Tilburg met een nieuwe doorgroei, die op 28 april met de meest vreemde drogredenen meteen weer werd verwijderd.
Veertien jaar later werd Tilburg op 27 april verrast met een jong lindeboompje in het hart van de Warande. Een dag later, 28 april, was dat boompje alweer verdwenen (zie Arjen Roos, Theo Ilburg 1 en Theo Ilburg 2). Gelukkig echter constateren we nog een heel andere realiteit in de stad: "Tilburg zingt".
Ook ik was natuurlijk heel enthousiast over dat lindeboompje in de Warande en de nieuwe beuk op de plek van de om zeep geholpen 150 jarige voorganger. Maar de volgende dag al was korte metten gemaakt met deze groene blijken van historisch besef. En in tegenstelling tot eerdere reclamekeien waren die boompjes in de Tilburgse Pers kennelijk veel minder belangrijk. De media-aandacht ging meer naar zaken als "Tilburg zingt". En terecht, zo merkte ik al gauw.
Tussen Station West en ‘Tilburg Centraal’ hoorde ik gisteren zelfs vier zingende fitissen!
En tegenover de Pijlijserstraat langs het spoor een zingende grasmus! Langs de Oprit een gekraagde roodstaart! Een paar dagen geleden was tussen Station West en de Oprit een bonte vliegenvanger aan het zingen!. En vandaag werd het nog gekker. Alsof het hier met groene specht, buizerd en scholekster midden in de stad al niet gek genoeg is. Nee, vanmorgen zong hier de fluiter. Niet de tuinfluiter of zwartkoptuinfluiter, maar de echte fluiter. Een pure bosvogel eigenlijk, maar nu dus waargenomen midden in de stad, midden in het beoogde eerste Tilburgse stadsnatuurreservaat! Wie hem wil horen kan het beste ’s morgens heel vroeg gaan luisteren. Dan is het nog overal ‘Tilburg zingt’. Later op de dag wordt dat al gauw weer overstemd door ‘Tilburg kwèèkt’. Nee, ’s morgens vroeg! Ongelooflijk hoe Tilburg dan zingt.