,,Sport, sport en nog eens sport!" sprak, afgelopen vrijdag, de man met het Pavarottipostuur, die in de boekhandel ineens naast me opdook. De tafel waar ik bij stond, was inderdaad rijk beladen met boeken over sport.
Hij pakte het boek over PSV in het triomfjaar 1988, toen deze club de landstitel, de KNVB-beker en de UEFA Cup veroverde.
,,Ja, PSV, 1988…Mooi was dat!" mijmerde de man hardop.
,,Maar wat geweest is, is geweest!"
Achteloos wierp hij het boek terug op de stapel.
,,En zondag wordt Ajax kampioen! Dat hoop ik, maar ik denk het niet!"
,,Waarom niet?" mengde ik mij in zijn monoloog, waarvan ik niet zeker wist of deze aan mij gericht was.
,,Ik zie PSV niet verliezen van Vitesse! Maar je weet nooit hoe een koe een haas vangt. Maar as ge iets moet vangen, dan is er iets niet goed!"
Hij keerde me ineens de rug toe, en liet zijn blik gaan over de dichtstbijzijnde kast, die nog meer sportboeken bevatte. Hij leek de titels op de ruggen te scannen, zonder ergens echt bij stil te staan. De biografieën van Jan van Beveren, Ruud Geels en Epi Drost leken niet aan hem besteed. Even zoomde hij in op het lijvige boekwerk over Willem van Hanegem. Hij pakte het zelfs heel even vast, maar keek het niet in. Hij legde het behoedzaam terug. In vergelijking met de wijze waarop hij de andere boeken bekeek, was het bijna een eerbetoon.
De man keerde zich van de boekenkast af, en waggelde naar achteren toe. Hij maakte een besluiteloos rondje door de winkel.
Uiteindelijk liep hij weer naar voren, terwijl hij hardop iets mompelde over tijdschriften. Maar aan het tijdschriftenrek waagde hij zich al helemaal niet. Hij hield nog even halt bij het boeken top tien-rekje bij de ingang, alwaar hij een dralende passant een grimmige oneliner toewierp. De passant grinnikte.
Vervolgens liep de man met een schommelende gang de winkel uit. Het waren voor hem nog twee lange dagen in de aanloop naar de laatste competitiedag. Die hem niet zou brengen waar hij toch al niet meer op hoopte.
Geplaatst