Vanmiddag waren raadsleden uitgenodigd voor een ”lunch met beperking”. Het Tilburgs Overlegorgaan Gehandicapten vierde het 12,5 jarig bestaan van hun scholenproject; een project waarin vrijwilligers en medewerkers van TOG op nagenoeg alle basisscholen in Tilburg kinderen van groep 6 en 7 laten kennismaken met mensen met één of meerdere beperking.
Voor mensen die geen kennissen, vrienden of familieleden met beperkingen hebben is het leven van iemand die wel beperkt is vaak onbekend. De kinderen op de scholen maken niet alleen kennis met de mensen van TOG maar leren ook over de verschillende handicaps en de bijbehorende beperkingen. Liefst is er in het programma ook een sportonderdeel opgenomen zoals rolstoelbasketbal. Dat laatste wordt natuurlijk erg prositief ontvangen.
De gasten van de lunch vanmiddag moesten lunchen met een beperking. Zelf kreeg ik een bril waardoor ik slechts via een miniem puntje kon kijken. Tunnelvisie geheten; in de politiek komt dit ook wel eens voor. Het was een zeer intense negatieve ervaring om zo weinig te kunnen zien. Ik werd aan alle kanten vriendelijk bijgestaan maar voelde me behoorlijk buitengesloten. Een gesprek voeren met iemand die je niet aan kunt kijken is een zware opgave en zelfs het eten lijkt anders te smaken als je het niet kunt zien. Opstaan en ergens heen lopen was niet aan de orde, ik had dat niet gekund.De keurig gerangschikte plakjes kaas voor op het brood heb ik behoorlijk geruineerd. Na een 3 kwartier vond ik het genoeg. Tot plezier van de disgenoten met een levenslange beperking. Tja, wat een luxe om je beperking weer weg te kunnen leggen. Het meest opvallende is toch wel de kunst van het positief blijven. Bijvoorbeeld nadat je bij een rugbywedstrijd een dwarsleasie oploopt of door een auto ongeluk blind raakt. En over doorzettingsvermogen hoef je het met deze mensen niet te hebben want voortdurend wordt je in deze snelle samenleving geconfronteerd met je beperking. Knap dat je dan toch een universitarie studie weet af te ronden, een eigen bedrijf kunt beginnen en ook nog vrijwilliger bent! Ik heb goede contacten gelegd om bijvoorbeeld input te krijgen over de uitvoering van de Wet Maatschappelijke Ondersteuning.
De aanwezige wethouder (Aarts) stelde voor om alle raadsleden eens tijdens een raadsvergadering met een beperking kennis te laten maken. Ik kies dan voor de geluidsdichte oordopjes!
Reacties
4 reacties op “leven met beperkingen”
Waar ik treurig van wordt, is het feit dat in een land als Nederland met een goede gezondheidszorg, er nog steeds kinderen jarenlang op een wachtlijst moeten staan om b.v. een behandeling voor autisme te kunnen krijgen.
Kinderen die thuis zitten en een deel van hun leven missen, omdat er geen plaatsje te vinden is voor hun.
Te gek voor woorden dat dit in Nederland nog steeds gebeurt.
Het is wel een goede ervaring voor raadsleden om eens zelf mee te maken, wat er allemaal speelt in de wereld van beperkingen. Laat het ten goede komen van de beslissingen die genomen worden!
Even een toevoeging: ik heb het over regulier basisonderweijs, geen speciaal onderwijs!
@Ren
@Ren