Tilburgs eerste bladkoning

Wat een feest de afgelopen week. Onder het balkon van mijn flat klonk vanwege de honderdduizendste hit het "proficiat" zelfs uit de mond van buitengewoon hoog bezoek. Speciaal vanuit de lindes onder mijn flat klonken de felicitaties, want die honderdduizendste werd bereikt met de Tilburgse Lindeboom. Dus werd ik vanuit de lindebladeren voor mijn flat toegejuicht door Tilburgs eerste bladkoning!

En bij die eerste Tilburgse bladkoning moet u niet denken aan de directeur van het Brabants Dagblad of de aanstaande winnaar van de verkiezing "Beste schrijver van het Brabants Dagblad". Nee, deze bladkoning is van een heel ander niveau. Zijn staatsiebezoek heeft alles te maken met koning Winter. Deze vorst zwaait in Siberië nog altijd dusdanig de scepter dat de bladkoning dan naar warmere streken verhuist. En om af te reizen naar paleizen in een milder klimaat neemt de bladkoning dan niet het vliegtuig, nee hij vliegt zelf.

Ter ere van de Lindeboom en de honderdduizendste bezoeker van deze weblog vloog een bladkoning nu zelfs helemaal vanuit de taiga naar Tilburg. Voor het eerst in de Tilburgse geschiedenis. Aan een stuk door hoorde ik tussen de lindeblaadjes in het Oost-Siberisch de gelukwensen, ofwel het door oude Sjamanen al gebezigde "tsjoewiet, tsjoewiet". Toen ik dat geluid hoorde wist ik het meteen: een bladkoning. "Het geluid doet denken aan een zwarte mees", zo lees je in de boeken, maar de jubel pal voor mijn raam klonk zó enthousiast dat ik zelfs aan een zwarte ruiter moest denken. U weet wel: een blonde ruiter, maar dan zwart.

"Dwaalgast", las ik later in de ‘Avifauna van Noord Brabant’. Anno 1967 was deze gevederde vorst in onze hele provincie nog niet één keer levend gesignaleerd. Alleen één exemplaar was er dood gevonden (op 23 oktober 1965 in Haaren). Het kleine zangvogeltje van nog geen tien centimeter heette toen ook officieel nog "bladkoninkje". Recent zijn in de ornithologie dit soort verkleinwoorden allemaal afgeschaft. Zelfs het kleinste vogeltje van Nederland heet niet langer "goudhaantje", maar "goudhaan". Alsof mensen met sparren in hun tuin niet meer in slaap worden gesust met een zacht en ijl "sisisisisisisi", maar elke ochtend worden wakker gekakeld door luid kraaiende goudhanen. En zo moeten we voortaan tussen het riet kennelijk ook op ons hoede zijn voor de verschrikkelijke baardman (vroeger baardmannetje). Opgepast ook voor het kleinste reigertje van Nederland: niet langer wouwaapje, maar "woudaap". Welke apen bedenken zulke zogenaamd ‘volwassen’ vogelnamen? Denken ze zo zelf ook volwassen te worden? Ze zouden voor straf een cursus moeten volgen: ‘respect voor eeuwenoude vogeltjesnaampjes’. Eén ding klopt wel: dat zo’n bladkoninkje vanuit Siberië ijskoud even naar Nederland vliegt is geen prestatietje, maar een niet geringe prestatie!

Voor overzicht van eerdere en latere stukjes zie weblogoverzicht.