Het geheim van Tilburg (1)

Een verhaal geïnspireerd door een verhalenwedstrijd in Tilburg.  

"Now is the time, now is the moment", zo leek zelfs de muziek op de radio haar extra aan te sporen. "Nu. Nu zou het gebeuren", zo voelde ze, terwijl twee vingers haar pen enthousiast over de tafel lieten tollen. In haar kleine benedenkamer achter een vensterbank vol plantenstekjes schreef de kleine Carlijn Donders of haar leven er van af hing. Ze was een verre nazaat nog van een wereldberoemde Tilburgse oogheelkundige. De jonge vrouw, vooraan in de dertig, voelde dat het nu háár beurt was om ervoor te zorgen dat het hele land met respect weer zou spreken over Tilburg. De hele dag schreef ze door, de hele nacht schreef ze door. Het grote geheim van Tilburg zou ze nu tot in alle details onthullen. De spanning van het verhaal deed haar hand trillen. Maar misschien kwam dat ook wel door het jonge leven in haar buik en de gedachte dat het misschien niet toevallig was wat de verwekker daarvan was overkomen. Nee, daar wilde ze niet aan denken. Ook wilde ze niet terugdenken aan die tijd waarin ze eerder al iets op schrift stelde. Van haar pennenvrucht had ze toen een boekje laten drukken, maar dat mocht in geen enkele bibliotheek zelfs liggen. En geen enkele boekhandel durfde het te verkopen. De hele voorraad die ze thuis had, werd zelfs, inclusief het manuscript, in beslag genomen. "Dit kan en mag absoluut niet openbaar worden gemaakt", zo kreeg ze te horen. Maar nu waren er vele jaren verstreken en was er zelfs een speciale oproep gedaan om te schrijven over ‘het geheim van Tilburg’. Het was het onderwerp van een speciale, door de bibliotheek georganiseerde verhalenwedstrijd.

Pas op het laatst hoorde ze er van. Zodoende had Carlijn nu nog maar één dag om haar verhaal te schrijven. Vandaar dat ze schreef alsof zelfs het voortbestaan van heel Tilburg er van af hing, wat niet zo moeilijk was, want ze had het gevoel dat dit ook inderdaad zo was.
Al een hele tijd moest ze eigenlijk naar het toilet, maar ze kon en wilde gewoon niet stoppen met schrijven. Ze stelde het toiletbezoek zo lang mogelijk uit door uiteindelijk op haar stoel aan een stuk door een andere houding te zoeken. Ten slotte liep ze toch de gang in en stond daar van het ene moment op het andere oog in oog met twee mannen die haar ondanks hun keurige pakken meer aan gorilla’s dan aan mensen deden denken. Allebei hadden ze een groot litteken over hun rechterwang en dat maakte hen extra angstaanjagend. Carlijn trilde over haar hele lijf. Ze wilde gillen en krijsen, maar de angst verlamde haar stembanden. Amper een seconde later had ze bovendien een grote prop in haar mond waardoor elke neiging tot schreeuwen in haar keel meteen werd gesmoord. Ten overvloede werd haar mond ook nog eens helemaal dichtgeplakt. Een dof "hmmp, hmmp", was het enige geluid dat ze nog kon uitbrengen.
"En met schrijven zal het nu ook afgelopen zijn", klonk het cynisch toen met dikke handboeien haar polsen achter haar rug werden vastgeketend. "We dachten wel dat jij zou proberen het grote geheim van Tilburg te onthullen. Maar dat zal niet gebeuren."

De arme Carlijn werd vastgebonden aan de spijlen van de trap, waarna haar hele huis doorzocht werd op belangrijke papieren en documenten. De door haar al volgeschreven vellen werden sarcastisch voor haar neus zelfs in brand gestoken. "Kijk nou toch. Het lag zó te branden op jouw tong, nou is het letterlijk ook in brand gevlogen", zo lachte de naar haar eerste indruk gemeenste van het stel. "Het brandende geheim van Tilburg! En dat zal door jou niet onthuld worden." Een brandend stuk papier doofde op een van de onderste traptreden tussen Carlijns donkerblonde haren. De doordringende lucht van geschroeid haar vulde de gang. Voor haar ogen haalde daarna de andere man tot haar ontzetting een injectienaald tevoorschijn. "Je krijgt een speciaal infuus toegediend", zo lachte hij met een gemene grijns. "Een tegengif. Daar zul je van opknappen. Net als Kees Haha.." Achtereenvolgens voelde Carlijn de injectienaald in haar keel, wangen en lippen gaan. De daarna hulpeloos achtergelaten vrouw kon niets anders doen dan afwachten wat de uitwerking zou zijn van de ingespoten vloeistof.

Voor overzicht per onderwerp van eerdere en latere stukjes zie weblogoverzicht.