STRAATMUZIKANTEN

Naast vaste, vertrouwde gezichten biedt het straatmuzikantenbestand van Tilburg ook boeiende passanten. Voor zover je weet wie wie is. Van de Oostblokorkestjes die op het terras opduiken, weet ik nooit of het elke keer hetzelfde orkestje betreft, dan wel allerlei verschillende formaties die op elkaar lijken. Ze zijn in elk geval allemaal met een simpel nee schudden tot zwijgen te brengen.
Van de panfluitspelers weet ik ook nooit of ik ze al eens eerder heb gezien of niet. Sinds de jaren negentig duiken ze met wisselende regelmaat in het centrum op. ,,Die jongens meej die panflötjes" noemde de orgelman ze ooit. ,,Ik heb er pas nog zôn ceedeeke van gekocht…Jè, ut zèèn toch ook meense…En ik heurde op dieje cd un paor van die nummerkes waorvan ik docht: dès wel wè vûr op ut örgel."
De panfluitspelers die ik onlangs op de hoek van de Telefoonstraat zag musiceren, hadden zeker drie cd’s te koop. Maar er zijn nog authentieke straatmuzikanten die geen wandelende winkeltjes zijn.
Zoals de zigeunerachtige violist, die sinds kort vooral bij de ingang van de Hema posteert. Als je hem wat geeft, lacht hij zijn gouden hoektanden bloot. Onlangs zag ik hem een solo ten beste geven voor een kindje in een wandelwagentje. De vader had immers net iets in zijn koffer gegooid. De wijze waarop hij het kind bespeelde, verried jarenlange ervaring in restaurants, waar je in korte tijd immers iets moet aangaan met die mensen aan dat tafeltje.
Het kind keek verwonderd naar de man die voor hem stond te strijken, maar het barstte niet in huilen uit.
De violist draagt een outfit, die leden van zigeunerorkesten wel vaker dragen. Ongetwijfeld heeft hij overal ter wereld gespeeld. In deze stad, waar het lot hem heen voer, kennen ze hem nog niet. Zoals ze hem nooit ergens kenden als hij arriveerde. En ze vergaten hem ook weer zodra hij verder trok. Want het liep altijd af. Zo gaat dat.
Hoe het in Tilburg af gaat lopen valt nog niet te zeggen. Voorlopig staat hij op straat. Want hij moet ergens beginnen. In elke stad opnieuw.