TON

,,Zijn werk zit vol komische wendingen" sprak de presentator bij de aankondiging van Ton van Boxtel. Het was in het begin van de jaren negentig tijdens de eerste editie van ’t Voorspel, dat toen nog in Café De Voortuin plaatsvond. Van komische wendingen liet Ton van Boxtel die avond weinig horen. Hij zong mooie, fragiele liefdesliedjes, waarmee hij de Voortuin heel erg stil kreeg.
Het was mijn eerste confrontatie met Ton, van wie ik nooit eerder gehoord had. Aanvankelijk verbaasde het mij dat zo’n getalenteerde zanger en liedjesschrijver nooit eerder binnen mijn vizier was gekomen. Toen ik hem van nabij leerde kennen werd de reden mij echter steeds duidelijker.
Zo had ik hem eens wat telefoonnummers gegeven van podia waar hij met zijn act wellicht terecht kon, maar daar deed hij uiteindelijk niks mee.
,,Nee, daar ben ik nog niet aan toe gekomen" deelde hij bij navraag mede. ,,Ik moest thuis nog allerlei lampjes indraaien en zo, ik heb het veel te druk."
Ton had vele talenten, maar zijn karakterstructuur belemmerde zijn doorbraak. Hij kon zichzelf niet verkopen en hij kon bovendien niet van zichzelf op aan.
Zijn loopbaan werd van het begin af aan gemarkeerd door wisselende stemmingen. In de jaren zestig verspeelde hij al de belangstelling van een vooraanstaande producer door niet op een afspraak te verschijnen. En bij een voorronde van het Leids Cabaret Festival kwam hij niet opdagen omdat hij ’s morgens ruzie had gekregen met de collega die als chauffeur zou fungeren.
In Paradox kwam hij ooit enthousiast binnen met een stapel demo’s van zichzelf die hij voor een tientje per stuk aanbood. Ik kocht er onmiddellijk een. Enkele uren later deelde hij de rest van de oplage gratis uit. Ik deed maar alsof ik het niet zag.
Zo zette Ton voortdurend dingen op die hij daarna niet afmaakte. En liet hij mogelijkheden om verder te komen aan zich voorbij gaan. Het was alsof hij niet aan de kleinschaligheid van zijn carrière wilde ontstijgen. Het maakte de kleine groep mensen die hem volgde achteraf gezien wel extra bevoorrecht.
Ton opereerde het liefst in de veiligheid van zijn eigen omgeving. Zoals op zijn eigen flat, waar hij optredens verzorgde en open podia organiseerde. Hij wilde zijn woning uit bouwen tot een heus theater. ,,Ik heb alleen geen artiesteningang" vertelde hij me ooit over de accommodatie. ,,Maar voor artiesten die na afloop zich liever niet onder het publiek willen mengen zet ik dan wel een ladder tegen de flat, zodat ze door het raam naar buiten kunnen."
Zijn open podium zou uiteindelijk toch buitenshuis een weg vinden. Na een zwerftocht langs verschillende locaties volgde er echter een lange radiostilte. Onlangs hervatte Ton zijn open podium weer op een nieuwe locatie. Na de eerste editie overleed hij ineens. Het patroon van zijn voortdurend verzandende carrière had zich voor de laatste keer herhaald.