VOETBAL

Traditiegetrouw maakte het prille lenteweer de mensen besluiteloos in hun kledingkeuze. De winterjassen en de strakke shirtjes vormden samen een caleidoscopisch straatbeeld.
Het meest weifelend was de man die aan de Kattenrug bij de ingang van de Emmapassage langdurig in mijn richting stond te staren. Hij droeg weliswaar geen jas, maar wel een rugzak waarbij hij een zware leren jack onder de hengsels had gestopt. Want je weet maar nooit.
,,Keek je naar mij?" vroeg ik.
Hij keek me vragend aan.
,,Ik dacht dat je naar mij keek."
,,Dat deed ik ook. Maar ik kan niet in schatten hoe het overkomt als ik dit doe."
,,Maar waarom keek je dan?"
,,Nee, nee, ik kan niet in schatten hoe dit op je over zal komen."
,,Denk je me te kennen?"
,,Ik ken mijzelf niet eens. En ik weet niet hoe dit nu…Sorry, nee, sorry…"
Met een verontschuldigend gebaar trachtte hij de conversatie te beëindigen. Zijn warrigheid had echter mijn nieuwsgierigheid gewekt.
,,Denk je dat je me ooit eerder ontmoet hebt?" probeerde ik nog eens.
,,Ik weet niet meer wie ik ontmoet heb. Ik ken mezelf niet eens. Ik kan niet in schatten hoe dit overkomt. Sorry, sorry dat ik contact maakte…"
Hij herhaalde zijn verontschuldigende gebaar nog eens. Met een ‘geeft niks’ liet ik hem lopen. Hij mompelde nog wat sorry’s. We liepen nog even samen op door de Emmapassage waarbij ik mijn pas wat inhield zodat de afstand tussen ons vanzelf groter werd.
Een paar dagen later kwam ik hem weer bij de Emmapassage tegen. Hij schopte een voetbal voor zich uit. Hij staarde naar de grond, ogenschijnlijk op de voetbal gefocust. Af en toe pakte een uitgelaten voorbijganger de bal even af om een een-tweetje te maken. Met een weemoedige glimlach stond hij deze korte contacten toe.
Ik liep zijn onbestemde route een stukje mee. Via de Emmapassage liep hij al voetballend over het Piusplein, daarna door de Heuvelpoort. Uiteindelijk stak hij op de Heuvel over en pingelde hij richting Besterdring. Ik besloot hem niet verder te volgen op de lange weg die hij nog te gaan had.