Borsthaar. In de gloriejaren van Burt Reynolds en de Magnumjaren van Tom Selleck was het een mannelijk statussymbool bij uitstek.
Heden ten dage is dat tij gekeerd. Mazzel voor de minderbedeelden onder ons, die slechts drie lullige pijltjes op de borstkas hadden. Zij beleven met de huidige gladheidsrage gouden tijden. Waxen tot aan je zak toe is de trend. De ruimbedeelden onder ons hebben nu juist pech, willen zij met de tijd mee gaan. Veel haar=veel waxen=veel pijn. Zo is de tijdgeest eenieder uiteindelijk democratisch gezind.
Persoonlijk trek ik me van zulke golfbewegingen niks aan. Ik ben gezegend met een behoorlijke Magnumdos en ik ben niet van plan om ‘m af te scheren. Het wordt vanzelf wel weer retro als je geduld hebt.
Bovendien is er voor behaarde mannen ook nog een grote markt. Kijk maar eens op bearfront.com, "where hairy men are wanted". Tal van forse mannen etaleren hun behaarde torso’s en vaak nog veel meer. Er is echter wel een nadeel: als je jezelf met al je beharing in de etalage zet op deze site, trek je in principe vooral mannen aan die er ook zo uit zien. Want daar is deze site voor bedoeld. Je moet dus wel heel erg van jezelf houden wil je je op deze behaardevleesmarkt gooien. Anders kom je jezelf heel erg tegen. Als je wel van jezelf houdt trouwens ook.
Ongetwijfeld bevindt zich op het wereldwijde web een soortgelijke site voor heterovrouwen die naar beren op zoek zijn. En anders zal deze snel genoeg komen. Het is niet voor niets dat veel meiden tot ver na hun puberjaren hun knuffels bewaren. Om nog maar te zwijgen over de vele beren die mannen en jongens voor hun meisjes winnen bij de schietttent op de kermis. Al die mannen met hun gewaxte torsootjes verschieten hun geld aan behaard bedspeelgoed dat ze zelf hadden kunnen zijn. Het wachten is op de eerste socioloog die hier een scriptie over schrijft.