Kruistocht in Spijkerbroek van Thea Beckman, die in 2004 is overleden, was vroeger een van mijn favoriete jeugdboeken. En ik ben niet de enige die dol was op dat boek. Ik durf te wedden dat het bij heel veel mensen favoriet was, en misschien nog wel is. Zo’n boek wat je altijd is bijgebleven, weet je wel.
Dolf Wega heette de vijftienjarige hoofdpersoon, die uit Amstelveen kwam, in een tijdmachine stapte en uitkwam in een kinderkruistocht, geleid door monniken die vroom deden maar die uiteindelijk alleen maar veel kwaads in de zin hadden met de kinderen die ze naar Jeruzalem moesten begeleiden. Ik weet nog wel wat hun snode plan was, maar dat vertel ik hier niet, voor het geval er nog iemand bestaat die niet weet hoe het afliep en het liever in het boek wil lezen dan hier.
Wat ik ook nog weet is dat Kruistocht in Spijkerbroek het eerste boek was waarvan ik toen dacht: dát zou ik ook wel willen kunnen, zo’n boek schrijven.
En nu is er dus de film en ik durf er eigenlijk niet zo goed naar toe. Zoals altijd bij boekverfilmingen is er vast en zeker een hoop aan het verhaal veranderd. Om te beginnen spreekt iedereen Engels (terwijl het toch echt een Nederlands boek is dat zich voor een groot deel in Nederland en in de Lage Landen afspeelt). En dus weet ik nu al dat een weetje dat ik destijds uit het boek oppikte, over dat Nederlands in de dertiende eeuw Diets genoemd werd, en natuurlijk anders was en klonk dan het Nederlands van nu, er niet in voor zal komen. En zo zal er nog een hoop meer zijn dat in de film anders is dan in mijn geliefde boek. Is dat erg? Niet per se natuurlijk. Misschien is het een geweldig leuke film. Spannend is hij gegarandeerd. Maar of ik ga kijken? Ik weet het echt nog niet.
Is iemand van jullie geweest? Dan zou ik dat graag horen. En wat je er van vond natuurlijk. En of je het boek gelezen had voordat je ging, of dat je nu het boek alsnog gaat lezen bijvoorbeeld.
Je kunt reageren door middel van de knop ‘reageer’ hier rechtsonder. Ik kijk er naar uit.