Een broodschrijver die niet al te principieel is kan een bont bestaan hebben. Zo belandde ik bij dit financiële adviesbureau waarvoor ik een bedrijfsprofiel moest verzorgen.
Ik verwachtte een aalgladde gesjeesde verzekeringsagent te treffen, die in zeer bedachte volzinnen zijn economische abacadabraverhaal zou verkondigen.
Deze adviseur was duidelijk anders. Zijn blik, die nog het meest deed denken aan die van een veldheer die zijn landgoed overzag, sprak al boekdelen. Zijn bulderende stemgeluid onderstreepte mijn vermoedens. En het platte Tilburgs sijpelde naarmate het gesprek vorderde steeds vaker door zijn ABN heen.
,,Nou is ut op dees bedrèèf zôo…" bulderde hij, ,,…dè iedereen hier ut zelfde bureau heej. D’r maag niks op dè bureau ligge dè persoonlijk is of dè afwèèkt. Want aanders wor ut un chaos. As hier één balpenneke op un bureau leej dè-t-er nie thösheurt, dan zeg ik: wè doe dè balpenneke daor? Jè, dè rèùm ik subiet wel op zegge ze dan. Dès een! As dè balpenneke d’r vèèf minute laoter nog leej, dan vraog ik ut nog is. Jè, dè rèùm ik zôo wel op zegge ze dan. Dès twee! En as ut ‘r vèèf minute laoter nog leej…Dan trek ik hil de laoje öt ut bureau en dan kieper ik ze ammól om en dan meuge ze ut zelf oprèùme! Zôo doen wij dè hier!"
Met toenemend enthousiasme lichtte de adviseur zijn bedrijfsregime toe met nog een voorbeeld.
,,As ik iemand oproep staon ze ôk binne vèèf telle aon mèn bureau. Dè zak gelèèk laote zien ôk, dan moette gij mar is meetelle."
Hij drukte op zijn intercom en zei: ,,Mark, kun je even naar hier komen?" Prompt begon hij af te tellen: ,,Vijf…vier…drie…twee…"
Er werd inderdaad op de deur geklopt. Mark schuifelde behoedzaam binnen.
,,Jè, mark, ik heb oe eigenlijk vûr niks laote kome, mar ik wilde even aan meneer de journalist laten zien dat al mijn werknemers binnen vijf seconden hier kunnen zijn. Je kunt weer gaan."
Mark knikte en vertrok maar weer.
Want zo was de bedrijfscultuur hier nu eenmaal. En de werknemers waren zich daar alle vier ten volle van bewust.
Geplaatst