Tilburg sloopt levend verleden

"Tilburg heeft weinig zichtbare historie", zo wordt ons vaak voorgehouden. Maar in werkelijkheid past het rijke, historische erfgoed van Tilburg niet in de huidige stadspromotie. In werkelijkheid wordt Tilburgs nog levende cultuurhistorie gesloopt.

Aan de Bisschop Zwijsenstraat (hoek Hoogtedwarsstraat) had de stad dit jaar nog een oude boerderij in de binnenstad! Welke grote stad heeft zoiets? Typerend voor Tilburg en zijn ontstaansgeschiedenis. Maar wat doet Tilburg? Slopen! In de plannen blijft alleen de monumentale notenboom behouden. Typisch voor Tilburg ook, die oude notenbomen. Maar ineens blijkt die boom toch gekapt. Illegaal, zonder kapvergunning en zonder enig mediacommentaar. Onderwijl leert een campagne ons dat alleen commerciële zaken nog "Typisch Tilburg" zijn.

Tijdens een excursie dit weekend loop ik naar de dikste acacia van Brabant. Die staat in…. Tilburg! (tussen Statenlaan en Meerkoldreef) De vitale, meer dan honderd jaar oude beer van een boom is een levende herinnering nog aan een oude speeltuin achter ‘Boerke Mutsaerts’. Maar wat zie ik: de enorme stam tot de grond toe afgezaagd. Het deed me denken aan een eerdere excursie in het Groenewoudpark. Qua opzet en beplanting "typerend voor de milieubewuste jaren ’70 en nu al bijna nergens meer zichtbaar", zo had ik toen net de bijzondere waarde van dit park benadrukt in mijn boek ‘Tilburg daar leeft meer dan je denkt’. Maar wat zag ik ineens: de buitengewone variatie in het prachtige park was veranderd in weerzinwekkende kaalheid en saaie monotonie. Alles wat ik wilde laten zien was verdwenen. Onthutst loodste ik mijn groep snel naar de drie oude lindebomen die in de zuidoosthoek nog herinnerden aan het roemruchte café ‘het Groenewoud’ en de vroegere route naar Hilvarenbeek, de oude "gemeijnen dijck". Maar zelfs die lindebomen uit 1850 waren zomaar gekapt! Opnieuw allemaal zonder vergunning en gesanctioneerd door zwijgende media. Die lindes waren de eerste bomen die ik in mijn boek speciaal in een apart kader beschrijf. En het lijkt alsof de gemeente zo systematisch mijn hele boek gaat doorwerken. Het tweede in het boek speciaal uitgelichte aandachtspunt is een oude bomentuin aan de Bisschop Zwijsenstraat. Een oude peer is daar warempel een levende herinnering nog aan een oude boomgaard midden in de stad! Maar die tuin wordt nu een park. En dus gaat de gemeente dit levend verleden hier allemaal kappen, want wat is nou een park met bomen, struiken en nog daadwerkelijk "levend verleden"!

Er is niet voor niets geïnvesteerd in het in materiële zin herinterpreteren van de oude Lindekwalificatie "levend verleden". Wie in de gemeentelijke geschiedschrijving ‘Tilburg stad met een levend verleden’ via het trefwoordenregister informatie zoekt over "Wilhelminapark", "Julianapark", "Leijpark" of andere parken vindt zelfs niets anders dan: bedrijf A, "gevestigd aan het Wilhelminapark", bedrijf B, "destijds gelegen bij het Leijpark" et cetera. Dat krijg je met geschiedschrijving als onderdeel van een reclamecampagne! Wie nog naar écht levend verleden zoekt, vindt helemaal niets. Het karakteristieke en eigene van Tilburg wordt compleet verzwegen. Onvermeld zelfs blijft het unieke feit dat er geen stad is met zoveel herinneringen aan Nederlands bekendste tuin- en landschapsarchitect, Leonard Springer. Het Tilburgse verleden als ‘schonste stad vant laand’ wordt volledig uitgewist. Eerst op papier en vervolgens in de praktijk. Raadsleden, doe wat aan de krankzinnige mate waarin voorlichting en beleid bepaald worden door krankzinnige campagnes. Stop de sloop van Tilburg.

Voor overzicht per onderwerp van eerdere en latere stukjes zie