HOEZEN

Hij kwam uit het buurtcafé gewaggeld. Trainingsjack en in elke oorlel drie ringen. ,,Dees is toch gin Tilburg mir, hè” wees hij op de naburige appartementblokken.
,,Zôo volgebouwd…Ik ken ut bekaant nie mir trug…”,,Woon je hier niet meer?” vroeg ik.
,Jawel, ik woon hier ut strótje èùt, dan links, dan oversteke en dan nog unne keer links en dan deurlôope totdè ge nie mir verder kunt en dan rèèchtsaaf en onder ut tunnelke deur en daor woon ik. En ik zèè naa un paor pilskes wiste vatte mar ik zèè nie zat! Ik zèè hartstikke fit jonge! En mèrgevruug gao ik un uurke sporte en overmèrge…Dès unne belangrèèken dag…Want dan komt iemand bij mèn die ammól elpees opkôopt. Ik heb er zeshonderd. Mar die krèègt ie nie ammól…” Hij begon op samenzweerderige toon te praten. ,,Want ik heb diejen elpee van Shakin Stevens en die geef ik nie weg…Nèèhèè…Witte wèk daor mee doe, hè? Die haol ik öt de hoes en die hang ik aon de muur. Want ik gao van de logeerkaomer un hobbykaomer maoke en dan hang ik ammól hoeze aon de muur, hè. Die hang ik dan zôo en zôo…” Hij ging voor een raam van een willekeurig woonhuis staan en gaf aan waar hij zijn hoezen zou gaan hangen.
,,En dan hang ik hier Shakin´ Stevens en hier Elvis…Mèrge gaok un skeleksie maoke van die plaote, die zitte ammól int plaoterek dèk van ons oma geërfd heb saome meej twee naagtkastjes. Jè…Ons oma is alwir twintig jaor dôod. En onze pa twee jaor…” Hij sloeg een beringde hand voor zijn ogen en barstte in snikken uit. ,,En op de begraofenis zeej dieje klèène van onze Marco-dès mèn jongste bruur-: vûr mèn hoef ut nie mir…Laot mèn mar in dieje kèùl springe…Dè zeej-t-ie! Elf jaor!” Na een korte huilpauze vervolgde hij: ,,En tis zôn schôon graf geworre…”
,,Gouden letters?” gokte ik.
,,Állemaol goud!” beaamde hij gierend. ,,En unne foto van um meej unne gaawe lèèst… En twee gaawe döfkes…Want  hij hield van dèùve, hè, ons pa…En daor stao dan bij…Kwit nie mir, kzèè d’r giestere nog gewist…Iets meej ‘ik hou van jou’…kwit nie mir.”
De huilbui dreef over. ,,En naa heej mun irste relaasie aacht jaor geduurd en mun twidde ôk…En drie keer is scheepsrèècht zegge ze. Kwit nie oft waor is. Mar jè, naa gaok mèrge de logeerkaomer inrèùme want dè wordt dan d’n hobbykaomer en dan hang ik die hoeze ammól aon de muur, hè. Die van Shakin’ Stevens en van Elvis. Want die doek nie weg. Nèèhèè, die doek nie weg. Mar dan gaok naa op hèùs aon. Dès hier ut straotje èùt, dan links, dan oversteke en dan nog unne keer links en dan deurlôope totdè ge nie mir verder kunt en dan rechtsaaf en onder ut tunnelke deur en daor woon ik. Dès hendig, man!”