Correcte comedy

Sommige dingen moeten van de weeromstuit wel gaan zoals ze gaan, zou je soms denken. Neem nu het lot van Dana Plato. Zij speelde ooit het meest correcte kind in de meest correcte feelgoodcomedy ooit: Diff’rent Strokes. Ofschoon deze comedy zo correct was dat het bijna weer verdacht werd. En Dana Plato werd in haar dagelijkse bestaan de tegenpool van het door en door brave typetje dat ze speelde. Met alle zelfdestructieve handelingen vandien. Zodat ze nu een engeltje op het internet is.    

Het was eigenlijk een voorloper van de Cosby Show, Diff’rent Strokes. Een ietwat zoetsappige, zeer politiek correcte en door en door brave comedy waarin de positieve benadering van de Amerikaanse neger centraal stond. Diff’rent Strokes bevatte echter een verborgen boodschap die de Cosby Show niet had. De Cosby Show draaide immers om een zwarte modelfamilie met alledaagse probleempjes en sympathieke oplossinkjes voor die probleempjes. Maar het had verder net zo goed over een blanke familie kunnen gaan.

Diff’rent Strokes- in de vroege jaren tachtig door de BRT uitgezonden onder de naam ‘Arnold’- ging over een rijke, blanke weduwnaar met een even blanke dochter die de twee zonen van zijn overleden zwarte werkster adopteerde. Deze pleegvader werd zeer overtuigend gespeeld door Conrad Bain, die gezegend met een Kees Brusse-achtige acteerstijl, een rustige bedachtzame huisvader neerzette die zelden zijn stem verhief en het redelijke gesprek prefereerde boven straffen. Derhalve kwamen veel afleveringen er op neer dat de twee negerjongetjes iets ondeugends uithaalden en dat die oh zo vriendelijke blanke pleegvader die toch zo goed was geweest om die twee zwarte weesjongetjes in huis te halen zijn stoute zwarte pleegzoontjes op een vriendelijk vermanend toontje toesprak en ze meteen een wijze raad voor het leven meegaf. Je zou zweren dat zo’n serie door de Ku klux Klan gesponsord werd. Zeker indien je de rol van de dochter in ogenschouw neemt.

Want de dochter was aanmerkelijk braver en voorbeeldiger dan haar zwarte pleegbroertjes. En als ze al eens ondeugend was -waar de makers natuurlijk niet onderuit konden voor het evenwicht- was dat altijd veel minder ondeugend dan haar zwarte pleegbroertjes en dan werd haar wandaad vaak ook nog overschaduwd door de scheve schaats die een die twee pleegbroertjes in dezelfde aflevering toevallig gereden had.

Zo herinner ik mij een aflevering waarin grote zwarte pleegbroer Willis zichzelf door foute high school-vriendjes laat overhalen om een zak weed voor een feestje te regelen. Blank pleegzusje Kimberley krijgt er lucht van, spreekt tegen zwarte pleegbroer Willis haar bedenkingen uit maar verklikt het toch ook niet aan de wijze evenwichtige pater familias. Want een beetje loyaliteit aan je stoute zwarte pleegbroer hoort er natuurlijk wel bij. Later zien wij een scène waarin stoute zwarte Willis een zak weed zijn kamer binnensmokkelt en er een korreltje uit proeft. In de volgende scène zien wij hoe Kimberley de kamer van Willis binnen komt en haar stoute zwarte pleegbroer in een zeer ongeloofwaardige stonede toestand aantreft. Na een minutenlange hilarisch bedoelde scène waarin stoute zwarte pleegbroer Willis het stonede bosaapje uit heeft mogen hangen komt natuurlijk alles uit en geeft de grote blanke pleegvader zijn kinderen natuurlijk de wijze raad om je nooit met drugs in te laten en dat vrienden die je tot drugsgebruik aan willen zetten geen goede vrienden zijn. En Kimberley bekent ook nog even dat ze het ook geprobeerd heeft met die drugs maar dat ze het vies vond. Eén terloops bekentenisje van de roomblanke dochter voor de vorm dus. Terwijl de drugsexperimenten van de stoute zwarte pleegbroer zowat de hele aflevering dragen. Maar niemand die de makers iets kon maken.

Bovendien hadden de makers natuurlijk gelijk. Want van die zwarte pleegzoontjes is naderhand helemaal niks meer terechtgekomen. Gary Coleman, die kleine zwarte pleegzoon Arnold speelde, verloor al zijn miljoenen, werd parkeerwacht en gleed daarna nog verder af door politicus te worden. En Todd Bridges, die grote zwarte pleegzoon Willis speelde, is een notoire bajesklant met een zware drugsverslaving. Tja, tegen zulke verdorven zielen helpen in het dagelijkse leven natuurlijk nog geen tien wijze blanke pleegvaders. En dan vergeten we voor het gemak maar even dat Dana Plato alias roomblanke dochter Kimberley na haar gestrande acteerloopbaan afwisselend woonachtig was in afkickcentra en gevangenissen (onder meer vanwege een roofoverval met de schlemielige buit van 164 dollar) en in 1999 aan een overdosis bezweek. Veel stouter dan haar zwarte pleegbroertjes dus. En tragisch geëindigd terwijl haar zwarte pleegbroertjes in elk geval nog leven. Maar ja, de realiteit doet natuurlijk niks aan de succesformule van een comedy af. Zelfs niet wanneer zo’n comedy de omgekeerde wereld verbeeldt. Of, beter gezegd, zéker niet wanneer zo’n comedy de omgekeerde wereld verbeeldt.