Volgens een fanantieke Oranjesupporter gaat Nederland gegarandeerd het komende WK voetbal winnen. In een prognose op zijn eigen site spreekt deze supporter over een kwartfinale waarin Duitsland met 3-0 afgedroogd gaat worden, een halve finale waarin Italië met 1-0 over de knie gaat en tot slot een finale waarin onze jongens Brazilië met 1-0 bedwingen. Op zich geen wonderlijke prognose in een land met zestien miljoen bondscoaches, maar deze Oranjesupporter is een Duitser.
Het geschiedde tijdens de veelbesproken WK-finale van 1974. Uli en zijn vrienden waren erbij toen de Duitse Mannschaft Oranje van de wereldtitel afhield. Maar waar Uli’s vrienden op de banken stonden te juichen na het laatste fluitsignaal, zat Uli er maar stilletjes bij. Hij was die avond definitef gevallen voor het spel van Cruijff en de zijnen en vond het maar een onterechte overwinning voor de Mannschaft, die sinds deze avond nooit meer zijn Mannschaft zou zijn.
Uli is daarna altijd Oranjesupporter gebleven. In zijn stamcafé oogstte hij immer meewarige blikken als hij weer eens binnenkwam met een ‘orangefarbenen Schal’ of een ‘Gullit-rastamütze’, maar hij hield, tegen de verdrukking in, gewoon vol. Uli voelt zich een met ons en verwelkomt ons op zijn site dan ook met een hartelijk ‘Hallo liebe Freunde von Oranje-der Niederländischen Nationalelf!’. Hij poseert in Oranjekledij op allerlei foto’s met bijschriften als ‘Ich bin ein Oranienburger’ en spreekt in zijn voorspellingen over het komende WK voortdurend in de wij-vorm: "Wir kommen ins Finale! Wir werden Brazilien besiegen!"
Op het moment dat je Uli een beetje als een van ons gaat beschouwen of in elk geval als behoorlijk goed te gedogen bastaardlid van de grote Oranjefamilie die Nederland het komende WK weer zal zijn, ontwaar je op Uli’s website ineens hardvochtigheid tussen de regels door. Want Uli wil een kaartje voor die WK-finale die tussen Zijn Oranje en Brazilië zal gaan. Maar dat kaartje mag niet te veel kosten. Want Uli is maar een eenvoudige ambtenaar en hij kan zich geen al te grote financiële bokkesprongen permitteren. En oei, wat was hij geschrokken van de prijzen die ze op E-Bay voor zo’n kaartje vroegen. Dat is dan nog een kleine man-gevoel waar menigeen van ons zich wel mee kan identificeren. En het is ook nog te billijken dat hij ons vraagt of wij wellicht kanalen weten voor een wat minder prijzig kaartje voor onze Duitse medesupporter, die het ook niet kan helpen dat hij in het verkeerde land geboren is. Helaas verdwijnt het verbroederingsgevoel door de wijze waarop Uli ons om onze gunsten vraagt.
‘Gib mir deine Tipps!’ gebiedt hij. Zijn vraag of we misschien mensen weten die een kaartje over hebben of onverhoopt verhinderd zijn en van hun kaartje af willen wordt gevolgd door een blafferig ‘Lass es mich wissen!’ en een dwingend ‘Befrage alle deine Freunde!’. Uli verwacht werkelijk dat wij onze hele kennissenkring uit gaan kammen om hem voor minder dan een dubbeltje op de eerste rij te laten zitten. En ook de tekst ‘Stell meine Banner auf deine Webseite’ (een banner met de tekst ‘Hilfe!’) heeft wel een erg commando-achtig ondertoontje. Zijn afsluitende woorden ‘Vielen dank Holländische Freunde!’ komen dan al te laat om het effect van zijn voorgaande woorden teniet te doen.
Dat het Hollandse Oranjevirus ooit in Uli gevaren is, zou hem een sympathiek curiosum kunnen maken. Helaas moet tegelijkertijd ook een ander Hollands virus in hem gevaren zijn. Want de hebzucht waarmee hij zijn behoefte aan een goedkoop finalekaartje kenbaar maakt duidt welhaast op de spreekwoordelijke Hollandse pinnigheid. En de blafferige wijze waarop hij dit alles van ons eist duidt uiteindelijk toch zijn onuitroeibare ware aard aan…