A musician´s musician (2)

,,Het schrijven van hits garandeert nog geen hits op Google." schreef ik vele columns geleden over Ton Leijten. De schrijver van de Hazeshit ‘Bloed, zweet en tranen’ was toen net na een heftig ziekbed overleden. Maar nu heeft deze relatief anoniem opererende muzikant toch nog een eigen site gekregen. Waarmee zijn schier onopgemerkte, doch zeker niet uit te vlakken historie toch nog is vastgelegd.

,,Beroemde mensen worden later bekende doden." zei cabaretier Huub Martron altijd. Martron, die zich moeiteloos met de top van het vaderlandse cabaret kon meten, mocht gaarne zijn gehoor vermaken maar roem interesseerde hem niet. Want sommige talenten gooien hun kans op de grote doorbraak gewoon achteloos weg. Vaak zijn dat de meest interessante personages. Alleen komt er zelden iemand op het idee om hun eigenzinnige levenswandel vast te leggen in een mooie biografie. Al is het maar omdat er waarschijnlijk geen markt voor is.

Het wereldwijde web biedt uitkomst voor de historie van grote talenten van geringe faam. Zo ook dus voor Ton Leijten. Een muzikant die een carrière lang in betrekkelijke anonimiteit opereerde. Als naamloze begeleider of als tekstschrijver achter de schermen. De site geeft een mooi inzicht in deze carrière. Zo is eindelijk de originele ‘Bloed, zweet en tranen’-tekst te lezen van vóór de Hazesbewerking. Waarmee voor iedereen zichtbaar is dat de oorspronkelijke refreinregel luidde ‘Ik draag het voor je op’ in plaats van het overbekende ‘Rot nu maar op’. En van een koek die op is valt in het origineel ook niets te bekennen.

Ook het visuele overzicht van Ton’s carrière bevat aardige verrassingen. Zoals de artiestenfoto uit de jaren zestig van een van de showorkesten waar hij deel van uitmaakte. Op deze foto zien we een piepjonge Willeke Alberti achter het drumstel zitten. Of de foto van de band ‘Veni, vidi, vici’ met onder anderen een zeer jonge Henny Vrienten met een voor zijn doen zeer tuttig kapsel. Nu heeft bijna elke Tilburgse muzikant in de 50+-categorie ooit wel met Henny Vrienten in een bandje gezeten, maar zo’n foto heeft toch een bepaalde magie. Zeker als je weet dat Henny Vrienten ooit gitaarles van Ton heeft gehad. Alsmede het advies om te gaan bassen.

Boeiend is ook de rubriek ‘Tilburgers’ met verschillende foto’s van Tilburgse muzikanten met wie Leijten zoal optrok of samenspeelde. Op een foto zit hij aan de bar met een aantal behoorlijk bekende incrowdgezichten. Waaronder Zoefke. Die ook al dood is.

Tilburg heeft een rijke muziekhistorie. Die goeddeels ongeschreven is. Met de site van Ton Leijten is de levensloop van een belangrijke sleutelfiguur vastgelegd. Een sleutelfiguur die bij leven niet beroemd was. En waarschijnlijk ook geen bekende dode zal worden. Al is de groep mensen die wist wie hij was misschien wel groter dan je zou denken. En de groep zal zeker groter worden. In de luwte en de marge van het artiestenbestaan sluimeren soms de mooiste carrières. Over veel van zulke verhalen is weinig tot niets terug te vinden. 

De site van Ton Leijten is een mooi voorbeeld van hoe een verhaal aan de vergetelheid ontrukt kan worden. Vroeger kwam een biografie alleen in boekvorm uit, nu kan de biografie gewoon permanent online staan. Wie weet hoeveel artiestenbiografieën, die inhoudelijk interessant waren maar commercieel absoluut niet, verloren zijn gegaan omdat er nog geen internet was.

We zullen het nooit weten. Maar dat doet er niet toe. Niet alles hoeft vastgelegd te worden. Laten wij ons verheugen over wat wel vastgelegd is. Zoals de biografie en het fotoalbum van Ton Leijten. Aan de hand van kleding en kapsels maak je een reis door de tijd die bij elke aan te klikken foto een waar pakjesavondgevoel losmaakt. Het is retro en onbekend tegelijk. Dit onbestemde gevoel kan ik op geen andere wijze definiëren. Maar het is wel een gevoel dat je lang op deze site doet verblijven.