Volgens Google is het wel mijn woord: humorsnob. Ik kom alleen treffers van mezelf tegen als ik het intik. Voor wat betreft de Nederlandstalige treffers althans. Eén Duitse hit zit er ook bij. Eerlijk is braaf. Maar het verdient ook geen navolging, dat humorsnobisme.Vorige week gebruikte ik het woord. En veel eerder ooit in een column over de eeuwig aanstormende stand upper Christian Pielich. Ik was het al bijna vergeten.
Maar ik kan het niemand aanraden om het te worden, humorsnob. Nooit tevreden met het reguliere VARA-cabaretaanbod, altijd maar nieuwe gebieden willen ontginnen…Afgezien van de vakmatige vruchtbaarheid is het dodelijk vermoeiend.
Ooit zag ik een documentaire over een clubje van chocolade-connaisseurs. Kwam er eentje aan het woord die enkel nog chocolade met een cacaogehalte van 70% lustte. Want daar waren zijn smaakpapillen op ingesteld.
Zoiets heb ik nou met comedy. Vreselijk om het te moeten constateren, maar als je eenmaal de bron hebt gevonden blijf je hem aanboren.
Dus onlangs naar de afdeling comedyelpees van e-Bay gesurft.
En daar ter plekke compleet moedeloos geworden. Want alleen het aantal elpees van de mij zo dierbare Tony Hancock blijkt al onbehapbaar groot. En dat is dan enkel nog wat er toevallig op e-Bay in de aanbieding is.
Ik heb zelf één Hancockelpee. De inspanning om één sketch te volgen in de subcategorie Engels die Hancock en de zijnen spreken is enorm. Maar je zet door omdat je wilt weten hoe het zit. Dus nog maar eens draaien. En nog een keer.
Geldt nog sterker voor de Steptoe and Son-elpees die ze aanbieden. Ga maar eens een uur naar dat Cockney-Londens luisteren.
Gelukkig hebben we de DVD’s nog. Met bewegende plaatjes erbij gaat het net. Al vergt dat ook al luistertoetsconcentratie. En veel is enkel in audio te krijgen.
Zoals ook een groot deel van het oeuvre van Peter Cook en Dudley Moore. Private Eye, Beyond the Fringe, Behind the Fridge, Not only but also…e-Bay heeft het allemaal. Soms maar voor een paar Euro. En op die Private Eye-plaat staat dan ook weer Barry Humphries van voor zijn Dame Edna-periode. Waar dan ook weer platen van zijn.
Het is als met een willekeurige plaat van een willekeurig jazzorkest: de blazers zijn geweldig, de pianist is geweldig, de drummer is geweldig en de gitarist is geweldig. En de bassist trouwens ook. Dus ga je zoeken. En zul je vinden. Maar elke elpee waar die ene bassist of die ene gitarist op staat bevat weer nummers met andere briljante musici.
Zo gaat dat met humor ook. Vooral met Britse humor. Briljante komieken met briljante tegenspelers die op hun beurt in andere verbanden ook weer met briljante tegenspelers werken. En allemaal minstens drie briljante comedyseries op hun naam. En natuurlijk ook briljante theatershows, briljante filmrollen en briljante gastoptredens bij andere briljante komieken.
Humor is een oneindig labyrinth. Waarvan het albumaanbod op eBay slechts een onbeduidend doodlopend zijingangetje is, waarin ik al hopeloos verloren raak. Want wat is in godsnaam ‘The restaurant at the end of the universe’? Intrigerende albumtitel, maar wie zit erachter en waar gaat het over? En wie is Sir Harry Lauder van wie ik ook al een elpee tref?
Maar wat nog erger is: het is allemaal zo goedkoop en de biedingen zijn zo gering. Ik zou me zo arm kopen als ik hier ging shoppen. En vervolgens zou ik niet weten waar ik de tijd vandaan zou moeten halen om al dat moois te beluisteren.
Soms zou je willen dat al die felbegeerde dingen níet binnen bereik waren. Soms zou je willen dat je tevreden kon zijn met een schouwburgabonnement en onbedaarlijk dom kon grinniken om de bedachte, gekunstelde grapjes van te snel gelanceerde would be-cabaretiers zonder enige ambachtelijke ondergrond.
Maar zo ben ik niet. Ik zal met lede ogen aanzien hoe de biedingen op al dat goedkope doch kostbare snoepgoed op eBay een voor een verlopen. Omdat ik niet meer kiezen kan. Omdat ik niet meer weet waar te beginnen. Omdat alles er is, terwijl dat juist zenuwslopend is voor iedereen die te veel weet.