Van een mus een olifant maken

Nederland was deze week in rep en roer. Een mus dreigde Domino Day te verstoren en is daarom neergeknald. Het beestje had maar liefst 23.000 steentjes om laten vallen en moest dat met de dood bekopen. De Dierenbescherming staat meteen op haar achterste pootjes en stelt een onderzoek in. En de schutter wordt met de dood bedreigd. Zo wordt van een mus een olifant gemaakt. Kan ons land nog verder afglijden?Ik kan me voorstellen dat er weken-, misschien wel maandenlang tientallen mensen betrokken zijn geweest bij de organisatie van een evenement waarbij 4,3 miljoen dominosteentjes moeten omvallen. Mensen die hun hele ziel en zaligheid in deze recordpoging hebben gestopt. Het zal toch niet zo zijn dat al dat werk voor niks is geweest vanwege een vogeltje dat toevallig naar binnen vliegt en in de hal waar de stenen staan, lekker z’n gang gaat. Verwacht de Dierenbescherming nu echt dat de organisatoren op een dergelijk moment met de vingers in de neus staan toe te kijken hoe zo’n dom beest de boel aan het verstieren is en een enorme hoeveelheid werk ruïneert?
Kennelijk wel.
Een woordvoerder van de Dierenbescherming denkt bijdehand te zijn: “Een medewerker aan Domino Day die struikelt en steentjes omgooit, wordt toch ook niet meteen doodgeschoten?” Maar wat een aperte domheid! Het doodschieten van die mus was geen strafmaatregel, maar een – weliswaar vergaande – methode om verdere ellende met omvallende steentjes te voorkomen. Die hoef je niet te nemen tegen een medewerker aan Domino Day die een misstap maakt.

Sommige media spreken van een klucht, maar ik vind niks lollig aan deze discussie en word er heel erg triest van. Doorgeschoten dierenliefde is één van de beste bewijzen voor de geestelijke verarming van onze samenleving. Ik heb een aantal keer meegemaakt dat een hond ineens tegen me begon te blaffen en ik uit pure schrik zo’n beest vervolgens helemaal verrot schold. Daar zit geen slechtheid bij, daar kan ik gewoon niks aan doen. Maar voor de eigenaren van de honden kan dit niet door de beugel. Die voelen zich plaatsvervangend gekwetst en daar kan ik met mijn verstand niet bij. Alsof een hond zo slim is dat hij doorheeft dat je ‘m uitscheldt en vervolgens beledigd is. Schei nou toch uit.

Een ander toppunt was onlangs de uitzending van een nieuwsitem op Omroep Brabant. Dat ging over een aantal honden die na vergiftiging waren gestorven. Nee, zo’n walgelijke daad praat ik niet goed, maar mijn maag draait vervolgens wel om als één van de (menselijke) ‘nabestaanden’ spreekt van ‘een terroristische aanslag’. Een terroristische aanslag! Doe even normaal, man! We hebben het hier over een paar dode honden. Vervolgens verwacht je een reactie van de interviewende journalist in de trant van ‘nou meneer, is die uitspraak niet een béétje overdreven?’. Maar nee hoor, de provinciale debielenomroep zendt het kritiekloos uit. Sterker nog, er wordt nog een schepje bovenop gedaan door de vergiftigingsactie ‘een laffe daad’ te noemen. Lekker professioneel hoor, zulk commentaar in een nieuwsitem. Daar gaat ons belastinggeld. Maar goed, dit terzijde.

“God heeft de dieren onder de mensen gesteld”, zo zei ooit een meester van de protestants-christelijke basisschool waar ik in mijn jeugd naartoe ging. Ik interpreteer dat nu, bijna een kwart eeuw later, niet als een legitimatie voor dierenkwelling waaraan je je te pas en te onpas te buiten kunt gaan. Maar laten we alsjeblieft wel alles in de juiste proporties blijven zien.