Op de site “Lieve engeltjes” voel je hoeveel warmte er van een schrijnend verdriet uit kan gaan. Ook al heb je dat verdriet zelf nooit aan den lijve ondervonden.Teksten over een voortijdig gestorven kind kende ik vooral van Freek de Jonge. Het kind dat Freek ooit verloor is een tamelijk vaak terugkerend thema in zijn shows.
Ik herinner mij nog hoe geraakt ik was toen hij dit pijnlijke verlies bezong in zijn show ‘De kneep’ in het tweede couplet van het nummer ‘En toen ik achttien was…’
“En toen ik dertig was
droeg ik een zwarte das
En bij het kindergraf vluchtte ik laf
voor het verdriet van mijn vrouw.
Ik wist niet wat ze wou.
Ik dacht: “De toekomst dan?”
En vergat te houden van…”
Ik kreeg van deze bekentenis een enorme prop in mijn keel en voelde dat ik niet de enige was. En het heeft mij altijd hogelijk verbaasd hoe hij meteen na dit nummer de voelbaar ontroerde zaal meteen weer in een lachstemming kreeg met een van zijn onwaarschijnlijke onzinverhalen. In minder dan een fractie van een seconde had hij de stemming honderdtachtig graden gekanteld.
De teksten op de site “Lieve engeltjes” zijn geschreven door lotgenoten van Freek. Geen artiesten, geen schrijvers (althans niet voor hun beroep), maar ouders die vroegtijdig een kind verloren en dit op deze site van zich afschreven. Het is opmerkelijk wat voor teksten zo’n dramatische gebeurtenis bij iemand los kan maken. Behalve erg oprecht zijn de teksten erg treffend en vaak ronduit mooi te noemen, al gaat het daar natuurlijk in de eerste plaats niet om.
“Ons verdriet
zal ooit een plaats gaan krijgen
maar de schreeuw uit mijn hart
zal nimmer zwijgen.”
dicht bijvoorbeeld Ellen (mama van Benthe) over de tegenstrijdigheid van het leven dat door gaat en het verdriet dat tegelijkertijd blijft.
Een rake verwoording van deze vreemde tegenstelling die elk rouwproces met zich meebrengt.
De machteloosheid van een achtergebleven ouder wordt mooi verwoord in een anonieme tekst voor Iris (4 oktober 1993-8 oktober 1993):
“Ik had je
alle bloemen
van de wereld
willen geven.
Nu stuur ik
machteloos
mijn liefde naar je toe.”
De site bevat ook een overzicht van ‘engeltjesdagen’. Dat zijn verjaardagen van overleden kindjes. Maar ook verhalen over het verlies, soms zelfs vergezeld van foto’s van het snel gestorven of doodgeboren kind.
Maar wat alle onderdelen van deze site met elkaar gemeen hebben, is de liefde en de warmte die uit alle bijdragen spreekt. Alles wat je leest en ziet is schrijnend en ontroerend tegelijk.
Als je het zelf niet meegemaakt hebt blijft het natuurlijk altijd bij goedbedoelde pogingen tot inleven. Ook ik kan niet verder komen dan dat.
Maar geraakt hebben al deze korte levensgeschiedenissen mij wel. Het zijn allen kleine doch mooie en terechte monumentjes voor al die ten onterechte gestorven kinderen en voor de onschatbare waarde van het leven.