Geplaatst

Uitvaart

,,Wat doet díe hier?” heb ik vaak gedacht bij het bezoeken van een uitvaart. Een uitvaart is niet alleen afscheid maar dikwijls ook onverwacht weerzien. Soms kom je mensen tegen die je al jaren kent zonder ooit geweten te hebben dat de overledene een wederzijdse connectie was.Of er gaat bij het heimelijk inspecteren van de kerkbanken –wat we uiteindelijk allemaal vanuit onze ooghoeken doen- ineens een belletje rinkelen. Bij het aanschouwen van een gezicht komt er ineens een ontmoeting of een situatie uit een diepe spelonk van je geheugen. Dat laatste overkwam mij op een uitvaart die ik onlangs bijwoonde. Vele banken bij mij vandaan ontwaarde ik plots de man met het verduisterde brillenglas. Met een enorme loep zat hij met zijn ene nog relatief goede oog het programma van de mis te lezen. Ik had hem ooit een keer eerder opgemerkt. Een paar jaar geleden had hij bij de loketten op het centraal station een lange rij wachtenden achter hem tot het uiterste getergd. Sommige gehandicapten zijn daar uiterst bedreven in. Wetend dat ze een voorkeursbehandeling verdienen -misschien ook wel niet anders gewend- rekken ze het gesprek met de loketbeambte tot in het oneindige met overbodige vragen en herhalingen van antwoorden. Vooral de spastici onder deze treiteraars zijn erg lang van stof, wat door hun vertraagde spreektempo nog eens extra onderstreept wordt. De man met het wasemig grijze brillenglas kon er ook wat van. Hij had een manier van praten die het best beschreven kon worden als met horten en stoten. ,,Dus als ik…dan naar Zaltbommel moet…dan zal ik dus… in Den Bosch…over moeten stappen.” Dat genre dus. En dan nog voortdurend flauwe kwinkslagjes tegen zo’n loketbeambte plaatsen. Waar zo’n loketbeambte dan plichtmatig om glimlacht. En iedereen achter hem maar steeds nerveuzer worden om de trein te missen. Maar je zegt er maar niks van. Want hij is al aan een oog blind. En hij zal wel eenzaam zijn dat ie zo duidelijk aanspraak zoekt. Maar op de uitvaart was hij er om dezelfde reden en uit dezelfde betrokkenheid als ik. Aardige man met terugwerkende kracht.