Wanneer een TV-serie aan aantrekkingskracht verliest, kan dat vele oorzaken hebben. Soms is die oorzaak terug te brengen tot één persoon…Ik kende ´m nog niet, de uitdrukking ‘Jumping the shark’.
Het staat voor onherroepelijk op een fatale afloop afkoersen, of, letterlijker vertaald, naar de haaien gaan.
De Jumptheshark-site vertelt hoe, waarom en wanneer vele vermaarde TV-series naar de haaien zijn gegaan. Of, althans, waarom hun bezoekers dat vinden.
Een TV-serie kan op vele manieren naar de haaien gaan, zo blijkt. Zo is het altijd een veeg teken wanneer er in een happy family-comedy plotseling geadopteerde neefjes of nichtjes aan de cast worden toegevoegd. Deze noodgreep wordt vaak toegepast wanneer de kinderen uit de serie te oud worden om nog de vertederende kinderrol te spelen. Een jonger kopietje moet deze dramaturgische component dan herstellen. Maar het is dikwijls uitstel van executie.
Het verdwijnen of vervangen van een dragende speler is natuurlijk ook een klassieke ramp voor een serie. En de plotwending van de twee geliefden die zowat de hele serie om elkaar heen draaien en elkander uiteindelijk toch vinden wordt door de Jumptheshark-gangers ook niet bepaald als een gehaaid idee gezien.
Klassieke op de site aangehaalde voorbeelden hiervan zijn Ross en Rachel uit ‘Friends’, Niles en Daphne uit ‘Frasier’, Sam en Diane uit ‘Cheers’ en Tony en Angela uit ‘Who’s the boss?’.
De toelichtingen van de sharksurfers zijn ook vaak meer dan plastisch te noemen. “Sam & Diane never should have boinked!” luidt het deskundige commentaar van een Cheerswatcher.
Ook Kirstie Alley alias Rebecca moet het regelmatig ontgelden als medeschuldige aan de (vermeende) teloorgang van ´Cheers´. Het toevoegen van haar karakter zou volgens vele Sharkers dodelijk voor de serie zijn geweest.
“Rebecca is really almost like a female Ted McGinley: if she’s near your show, your show is nearing the grave!” bast een andere Cheerswatcher.
Want zo is het forum rond elk item: hogeschoollessen in dramaturgie en persoonlijke fixaties staan zonder onderscheid achter elkaar. Het gros van de criticasters lijkt enorm gefixeerd te zijn op voornoemde Ted McGinley. Deze acteur, bij ons vooral bekend uit twee episodes uit de ‘Revenge of the Nerds’-cyclus en als de tweede man van Marcy uit ‘Married..with children’, wordt van het om zeep helpen van tal van series beticht.
Met ‘The West Wing’, ‘Dynasty’, ‘The Love Boat’, ‘Married…with children’, ‘Sports Night’, ‘The Practice’, ‘The John Larroquette Show’ en ‘Happy Days’ zou het bergafwaarts zijn gegaan sinds McGinley zijn entree maakte.
En ‘Welcome back, Kotter’ (de comedy waarin John Travolta ooit debuteerde) zou tenonder zijn gegaan bij de entree van een acteur die op Ted McGinley léék.
Een imposant lijstje inderdaad. Zeker als je gemakshalve even vergeet dat ‘Dynasty’, ‘The Love Boat’, ‘Married…with children’ en ‘Happy Days’ van zichzelf al tot drie maal toe het absolute verzadigingspunt gepasseerd waren en dat de overige series niemand nog wat zeggen.
Het heeft Ted Mc Ginley in elk geval wel een zeer dubieuze cultstatus opgeleverd. De webmaster noemt hem ‘Our Patron Saint’.
Ook is de Engelse taal verrijkt met de uitdrukking ‘Mc Ginley Alert’. Dit alarm ging voor het laatst af in 2003, toen McGinley ten tonele verscheen in de comedy ‘Hope & faith’.
Volgens de sitestatistieken draait deze comedy echter nog steeds. Maar dat daarmee de vloek van McGinley opgeheven is moge een voorbarige conclusie genoemd worden, getuige een Sharksurfersreview van deze comedy: “When Ted McGinley is the most “realistic” cast member in the bunch, you know you’ve jumped the shark.”