Meteen na het overlijden van Hendrikje van Andel-Schipper dook ergens aan de andere kant van de wereld een vrouw van 127 jaar op. Ze kan het weliswaar niet bewijzen al wordt nu aan de hand van een doopcertficaat geprobeerd haar geboortejaar hard te maken. Zo schuift de uiterste grens van het gevecht met de dood (die uiteindelijk altijd natuurlijk wint)steeds verder op. Met Hendrikje van Andel-Schipper was Nederland een mooie koploper in de ratrace tegen de tijd. Maar we hebben er nóg zo’n koploper, ook al mogen we hem niet echt meer claimen.“Die Internetsite des berühmten, deutschen Volksschauspielers”, zo annonceert de website van operetterevuezanger Johannes Heesters.
Die toch werkelijk in Amersfoort geboren is. En in Nederland tevens zijn carrière begon.
Nederland heeft hem echter nooit erkend wegens carrièremaken in Duitsland tijdens de Tweede Wereldoorlog en een mare over optredens in concentratiekampen. Die toch wel meer dan een mare schijnt te zijn.
Johannes Heesters staat in het Guinessbook of world records als oudste nog actieve artiest. De oudste mens ter wereld is hij nog lang niet (Heesters wordt ijs en weder dienende op 5 december 102), maar de titel van de langste artiestencarrière heeft hij al binnen.
En het zou mij niet verbazen als hij op Van Andelige leeftijd nog steeds op de Bühne staat. Johannes Heesters weet nooit van ophouden.
Onlangs zag ik hem nog op de Duitse TV. Zich met moeite staande houdend aan een vleugel zong hij een duet met een zanger die ongeveer zijn betachterkleinzoon had kunnen zijn.
De stem doet het nog goed. Zonder meer.
Dat hij doof is en bijna blind alsmede zeer slecht ter been maakt de prestatie alleen maar indrukwekkender. De pigmentvlekken die zijn handen bijna compleet van een zonnebankkleur hebben voorzien gelden als eretekens.
Wij Nederlanders zouden trots op zo’n succesvol anachronisme mogen zijn. Maar ja, er kleeft iets aan hem waardoor menige Nederlander het niet wíl zijn. Een enkele keer verschijnt hij wel voor onze TV. Die hij uitsluitend in het Duits te woord staat. Om aan te tonen dat hij onze taal nog niet helemaal verdrongen heeft zingt hij dan altijd een stukje uit De Jantjes (“Nou tabé dan”) met een zwaar Dennie Chrisitianaccent, maar daar blijft het dan ook bij.
Tja, de laatste keer dat Heesters de moeite nam om zijn publiek in het Nederlands toe te spreken en te zingen was in 1964 in de eerste Nederlandse uitvoering van The Sound of Music. En toen werd deze musical massaal door het Nederlandse publiek geboycot vanwege die oorlogstoestand. Dan zou ik ook geen Nederlands meer praten.
Optreden in Nederland doet hij ook niet meer (“Ich kann nicht riskieren das sie mich auspfeiffen!” sprak hij een paar jaar terug tot Ivo Niehe).
Wij mogen hem dus niet meer claimen zoals wij dat met Hendrikje van Andel-Schipper wel mochten. En misschien heeft zijn prestatie wel meer glans dan die van mevrouw Van Andel. Het is bij Heesters niet alleen de mate van oud worden, maar ook de mate van activiteit.
Een carrière die rond 1920 begon gaat tot op heden onverminderd voort. Afgelopen zaterdag voegde hij zijn meest recente concert nog aan zijn eindeloze curriculum toe.
En, al verzoek ik wellicht de goden met deze uitspraak, het einde is nog niet in zicht.
Want ik dacht dat de Heesterswebsite (of Webseite) geheel uitbesteed zou zijn. En dat zijn welkomstwoord (“Herzlich Willkommen auf meiner Webseite!” gevolgd door een wat beverig aandoende handtekening) zijn enige echte bijdrage was.
Waarom zou een honderdplusser zich immers nog internet eigen gaan maken?
De man is echter veevuldig aan het woord op de site. De aanhalingstekens van zijn uitspraken doen vermoeden dat het interviews zijn die door derden zijn uitgetikt, maar één plaatje doet toch wat anders vermoeden. We zien op dit plaatje de veteraan achter het toetsenbord van zijn p.c. zitten.
Ook in de nieuwste golfbewegingen van de technologie gaat de onverwoestbare zanger dus mee.
Toen ik die ene foto zag wist ik het wel zeker: Johannes Heesters overleeft zelfs internet nog.
