Straatmeubilair

Een stadswandelaar kent zijn soortgenoten. Al zijn daar wel vele categorieën in. De geschiedenisdocent behoort tot de categorie gepensioneerden. Want ik weet via via dat hij inmiddels met pensioen is. En dat hij daar al jaren naar uitzag. Zoals docenten wel vaker doen. En dan kómt dat langverbeide pensioen en dan begint dus Het Grote Straatslijpen. Tja. Soms vraag ik me af hoe prominent al dat straatmeubilair is. De ALLEE-verkopers hebben natuurlijk wel enige gezichtsbekendheid, evenals de salsadanser met zijn CD’s, het rooie mannetje en de zingende rastaman. Het rooie mannetje en de zingende rastaman bezorgden mij trouwens ooit een surrealistische ervaring toen ik ze beiden bij de grote Albert Heijn tegenkwam. Het had iets onwerkelijks om ze in de supermarkt te zien. En dan ook nog tegelijkertijd. Ach ja, een outcast moet ook eten. Ze hadden overigens geen enkele vorm van contact met elkaar. En dat ze door iedereen herkend werden leek niet tot ze door te dringen. Maar hoe algemeen is het gezicht van een gepensioneerde leraar die meerdere malen per week door de stad wandelt? Nestelt zo’n man zich in het collectieve picturale geheugen van het winkelend publiek? Of moet hij daartoe luidkeels zingend Gods woord verkondigen, op straat dansen of zichzelf rood schminken en standbeeld gaan spelen? Keihard met de negrospirituals op je walkman meeblèren is ook een optie, zo bewijst een donkere jongen die eveneens geregeld het centrum aandoet. Soms staat hij midden in de Heuvelstraat Engelstalige Bijbelteksten te schreeuwen. Maar hij draagt een armbandje met de tekst ´Love´, dus hij bedoelt het goed. Een ware aanwinst voor de club dus. De club van straatslijpers die elkaar vaak niet kennen maar wel door velen gekend worden. De straatslijpers wier voorgeschiedenis vaak in het ongewisse blijft maar wier verdere levensloop dagelijks voor iedereen zichtbaar is. En ze zijn met velen. Als je goed kijkt.