Schijten. Lange tijd dacht ik dat alleen mannen dat deden. Tot mijn zeventiende. Nee, achttiende. Kende ook geen vrouwen die scheten. Of scheten lieten. Vrouwen waren rein. Deden dat niet. Pure schoonheid. Engelen. Lustobjecten. Hoeren. Totdat ik verkering kreeg. Ging samenwonen. BENG!!! Weer een illusie armer. Vrouwen kunnen stinken. Jawel. En hoe! Gatverdegatverdamme. En die remsporen in de toiletpot! Wegpissen helpt niet. Absoluut niet. Weg libido. Foetsie. Vraag: vanwaar die naïeviteit? Antwoord: ook ik groeide op met televisie. Het oude liedje. Het nieuwe liedje. Luie ouders. Voor de buis. Een bakje chips. Een glaasje cola. Zijn ze stil. De pointe. Ooit een vrouw in een film of serie zien schijten? Of ook maar een toespeling hierop?
Alle dieren schijten en neuken in het openbaar. Alleen de mens niet. Die zondert zich af. Die poept niet in het bijzijn van anderen. Voor seks maakt hij een uitzondering. Soms. Een redelijke vergoeding. Een artistieke uitdaging. Nymfomanie. Aan schijten valt geen eer te behalen. Heeft nauwelijks marktwaarde. Cultureel niet. Economisch niet. Niente. Hooguit in een kleine niche van de markt. Een heel kleine niche. Niet iedereen neukt. Wel iedereen schijt. Stomadragers uitgezonderd. Die neuken ook niet. Correlatie. Uiteraard. De zakjes zijn razend impopulair. Vooral vanwege de stank. Ik heb het één keer geprobeerd. Toen ik zwaar verkouden was. En bezopen. In het heetst van de strijd pakte ik haar van achteren. Keek ik tegen een dichtgekitte aars aan. Snel weer liggen. Met een halve slappe. Zij op mij. Paardje rijden. Verder lijden. Klotsend zakje. Behoorlijk klotsend zakje. Vol bruine derrie. Ook geen succes. Heb me toen maar afgetrokken. Boven haar gezicht. Haar betraande gezicht. Nee, nee. Medelijden is niet nodig. Ik ben er allang weer overheen.
Zelf schijt ik elke dag. Heerlijk. Rustig zitten. Aars ontspannen. Keutel eruit glijden. Plasje voor. Plasje na. Een genot. Elke keer weer. Het schoonvegen is ook niet mis. Lekker jeukerig gevoel. Een beetje draaien met de vingers. Soms stevig. Soms iets minder stevig. U kent het wel. Mmmm. Niet zelden komt er dan nog wat. De tweede colonne. Het toetje. De kers op de taart. Ja, het leven is mooi. Het leven is prachtig. Op zo’n moment. Puur existentialisme. Alleen met je aars. Nee, iemand anders hoort daar niet bij te zijn. Die toiletdeur moet op slot. Ook als er niemand anders thuis is.
Toch is het vreemd. Die afwezigheid van schijten in een film. Een verkrachting van de werkelijkheid. En dan gaat het slechts over stront! Dus. Een voorbeeld. Een doorsnee film. Een thriller. John Grisham? Ik weet het niet. Kan me ook geen zak schelen. Altijd die vragen. Kunt U niet gewoon lezen en de kop houden. Is wel zo beleefd! Dus. Een voorbeeld. Tien mensen zitten opgesloten in een kamer. Drie dagen lang. Hermetisch afgesloten. Wat blijkt? Niemand hoeft te schijten. Drie dagen lang! Terwijl de bezoekers in de bioscoop volop aandrang voelen. Door de spanning. Medunkt wat de gijzelaars voelen! Die moeten hun darmen leegschíjten! Soms wordt er in zo’n film een toespeling gemaakt. Heel soms. Bij wijze van uitzondering. Bij wijze van hoge uitzondering. Altijd door een man. Nooit door een vrouw. Vrouwen schijten niet. Een hardnekkige overtuiging is geboren. Kom daar maar eens vanaf.
♫ It’s a man’s world ♫
Mijn alter ego sprak hierover met de beroemde regisseur Paul Verhoeven. Nee, niet de dichter A.H.J. Dautzenberg. Anton Dautzenberg. De…de…de…Anton Dautzenberg. U merkt het. Ik vorm een drie-eenheid. Een Heilige Drie-eenheid. Ook dat. Wie de heilige geest vertegenwoordigt, laat zich raden…Verder. Anton Dautzenberg sprak met Paul Verhoeven. Voor zijn interviewboek. Over de dood. Een zijpad. De cineast vertelde over clausules. In contracten. Van acteurs. Van actrices. Geen poepen. Wel seks. Graag seks. Mooi in beeld gebracht. Liefst met stand-ins. Graag met stand-ins. Uiteraard met stand-ins. Gladde billen. Spitse tietjes. Geen aambeien. Geen genitale wratten. U begrijpt de strekking.
Verhoeven vertelde ook dat Sharon Stone continu scheten liet. Op de set. Van Basic instinct. Om te provoceren. Om haar status te relativeren. Van sekssymbool. Van nymfomane bitch. Een anekdote. Staat niet in Dautzenbergs boek. Dus. Een primeur! Voor U. Voor U alleen. De befaamde scene. Stone wordt verhoord. Zit op stoel. Kijkt geil in camera. Slaat haar benen over elkaar. Haar harige kut is kort in beeld. Geen onderbroek aan. Verbazing op de gezichten van de ondervragers. Verbazing alom. Maar niet vanwege de kut. Oh nee. Iets anders was de oorzaak! U raadt het al. Stone liet op dat moment een scheet! Vandaar die open monden. En zweetdruppels. Method acting. Op zijn minst.
De clou van deze column. Om mijn exposé af te ronden. Een beetje geforceerd. Maar à la. De clou. Er moet gescheten worden in films. Door vrouwen. Is goed voor de opvoeding. En de emancipatie. Dat vooral. Bovendien wil ik stront zien. Hard. Zacht. Een beetje papperig. Met of zonder wormen. Of bloed. Maakt niks uit. Als het maar stront is. En laat de regisseurs er iets moois van maken. Desnoods. Artistiek. Cultureel verantwoord. Oscar-fähig. Of klein beginnen. Gouden Kalf-fähig. Laat Katja Schuurman een kreiter uit haar geschoren hol duwen. In de mond van Jack Wouterse. Of Thom Hoffman. Of laat ze beiden happen. Lekker amicaal stoeien. Cannes, Berlijn, Venetïe, Hollywood…Het Nederlands Neo-Naturalisme (N³) komt eraan!