Laat ik eens voor Sinterklaas spelen. Niet dat de goedheiligman bij het onderwerp van deze column (pedofilie) past. Alhoewel, bij nader inzien…maar goed, Sinterklaas dus. Ik deel cadeautjes uit, haakjes om precies te zijn. Hier komen ze: ((((( ))))). Deze haakjes kunt U te pas en te onpas gebruiken om bepaalde passages in deze column gewoonweg te elimineren. Zo gaat dat toch in het leven? Wat ons niet uitkomt, moffelen we weg. Wel zo gemakkelijk.
Heeft U de haakjes binnen handbereik? Mooi, dan kunnen we beginnen. Eindelijk, want ik popel om U deelgenoot te maken van mijn zieleroerselen. Ja, zo’n column werkt louterend. Ja, zo’n column is volgens mijn psycholoog een uitkomst. Ja, ook ik neem het slurfje van mijn zoontje wel eens in de mond. Uit liefde. Uit verbondenheid. Net als U. En inderdaad, ik voelde het zwellen tussen mijn lippen. En ook ik probeerde mijn tong eromheen te krullen. Uit liefde. Uit verbondenheid. U kent het wel. Waar ik in godsnaam naartoe wil? Naar de lustgevoelens van een kind! Dit alles naar aanleiding van de film ‘The Woodsman’, die ik onlangs in Cinecitta zag. Ja, ja, wat een film allemaal kan losmaken.
In de negentiende eeuw waren er nog geen films, geen bioscopen. Zo hoorde in die tijd een tochtje naar het Oost-Duitse Pauweneiland tot de geliefde uitspanningen van de Berlijners. Een wildpark met de meest exotische schepselen dezer aard’. Nee, niet alleen kamelen en pauwen vonden er domicilie. Er kwam een heuse reus wonen (met een staatstoelage!) en een Siamese tweeling (gratis kost en inwoning!). Voor een verdwaalde neger werd op het eiland een palmhut gebouwd (hij ontving een uitkering!). En – last but not least – een pedofiel kreeg er een woning (plus speeltuin!). Dit rariteitenkabinet had tot doel om de burgers een spiegel voor te houden. Inderdaad, U heeft gelijk, de contrastwerking als ethisch principe – wat heb ik toch intelligente lezers.
De Berlijnse notabelen gingen daarin zelfs zo ver dat zij kinderen ter beschikking stelden aan de pedofiel. Uiteraard was dit het kroost van zwervers, hoeren en andere verworpenen – het doel heiligt niet alle middelen! Maar goed, de pedofiel kon zijn lusten dus botvieren op talloze rondhuppelende schaars geklede kindertjes. Dit alles onder het toeziend oog van de Berlijners die hun ziel wel eens wilden verheffen – en misschien ook nog wel iets anders, maar laat ik een keer uitgaan van de Goedheid Van De Mensch. Uit de overlevering blijkt overigens – en nu komt het – dat de kinderen veel plezier beleefden aan de spelletjes. “Ze daagden uit, gingen klaarliggen en vochten zelfs om de gunsten van de pedofiel.”
Dit Pauweneiland bestaat niet meer. Het is tegenwoordig een pastoraal eilandje, een beschermd natuurgebied. De televisie en de bioscopen hebben ook in Berlijn de functie van rariteitenkabinet overgenomen. Inderdaad, U heeft wederom gelijk, het travestievermogen van de film toont nu de obsessies van onze maatschappij – wat heb ik toch blablabla…En het toont de onderliggende driften, zij het minder expliciet. Een stuk minder expliciet. De pijpende en neukende kinderen van het Pauweneiland zijn vervangen door onschuldige, veelal seksloze wezentjes. The horror…the horror…
Deze collectief aanvaarde verkrachting van de werkelijkheid brengt de filmmaker in een lastig parket. Zolang als film bestaat, doen filmmakers verwoede pogingen om dit schemergebied te verlichten. Met tegenvallend resultaat. Fritz Lang maakte in 1931 in zijn (inmiddels klassieke) film ‘M’ van de pedofiel een moordenaar. Hij toont wel enig begrip voor zijn protagonist, maar durft toch niet een gewone man neer te zetten, laat staan gewone kinderen. Het publiek krijgt dus een kindermoordenaar voorgeschoteld en de kids zijn braaf en seksloos. Geen geile blikken in de camera dus. Helaas, voeg ik eraan toe, want het doet de kinderen en hun natuur onrecht. In talloze landen (de negers van het Pauweneiland!) is een meisje van elf allang vrouw, moeder zelfs. In Iran is de huwbare leeftijd voor meisjes onlangs zelfs teruggebracht naar negen jaar…
Stanley Kubrick ging in 1962 een stapje verder, met ‘Lolita’. Het verhaal over een twaalfjarig nymfomaan meisje. Adrian Lyne verfilmde het in 1997 opnieuw. Dit keer wel een uitdagend en van seks genietend kindmeisje, zoals het hoort. Inclusief lieve, kleine tietjes, die ook niet-pedofielen graag zien (en liefst ook strelen en kussen). Het resultaat: de film werd in verschillende landen verboden (“Massavernietigingswapens?” “Massa’s!”). Daarom is het niet vreemd dat Nicole Kassel met het recente ‘The Woodsman’ weer een stap terug zet, een flinke stap.
Let wel, het is een mooie film, met een goede rol van Kevin Bacon als getormenteerde pedofiel. Maar opnieuw worden de kinderen neergezet als onschuldige wezentjes. Terwijl wij allemaal wel beter weten! Waren wij als kind zo seksloos? Ik dacht het niet! Kinderen en seks is taboe. Bah…vies…Dit zal de komende decennia wel weer tot de nodige frustraties leiden. En wie weet, rekken we als gevolg daarvan de grens naar volwassenheid opnieuw op, wellicht naar de heilige leeftijd van 33 jaar. Ik pleit daarom voor een nieuw Pauweneiland, met alles erop en eraan. Het Tilburgse Leijpark lijkt me wel een geschikte locatie. Gezien de centrale ligging – en de drukbezochte speeltuin. Komt Tilburg eindelijk op de internationale kaart te staan.